Τώρα που το ελληνικό όνειρο έγινε εφιάλτης και η ραχοκοκαλιά της εθνικής οικονομίας τσακίζεται για τα καλά καθώς κατρακυλάει στον γκρεμό, μπορούμε να πούμε πως οι μάσκες έπεσαν. Αντιλήψεις, νοοτροπίες ακόμα και ιδεολογήματα που βρίθουν ρατσισμό και λογικές ολοκληρωτισμού, αναδύθηκαν μέσα στη γενικότερη θολή σκέψη που επικρατεί σε σύσσωμα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Η εθνική επιβίωση και ο κορμός της ένιωσαν πως απειλούνται. Η ελληνική πολιτεία μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα άφησε πίσω τις όποιες ιδεολογικές και πολιτικές της καταβολές. Πλέον η πιο ισχυρή ταυτότητα είναι αυτή της εθνικότητας και ο Κόσμος μόνο η πατρίδα. Ο πατριωτισμός και η εθνολαγνεία είναι φαινόμενα τα οποία περιφερόντουσαν πάντα στις αντιλήψεις του πληθυσμού. Η ειδοποιός διαφορά είναι πως τώρα απέκτησαν συγκροτημένη υπόσταση και οτιδήποτε δεν περικλείεται στο μενού τους αποτελεί ξένο σώμα. Σώμα που πρέπει να εξοντωθεί.
Με μια διαφορετική ανάγνωση, έχουμε την ισχυρή επανασυγκρότηση εθνικιστικών και ρατσιστικών σχημάτων: έθνος – φυλή – και “εχθρικές υπάρξεις”. Άλλωστε, η δήλωση του Αντ. Σαμαρά “Θα ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας” είναι κομβική για να συνειδητοποιήσει κανείς σε ποια ακριβώς εποχή ζούμε. Καθώς η λογική δεν έχει θέση στις εθνομαλακίες που σερβιρόμαστε, κάτι έπρεπε να συμπληρώσει το κενό. Κάτι το οποίο θα συγκέντρωνε το μείζων μέρος του πληθυσμού υπό μια ιδέα. Και δεν είναι απαραίτητο να περιέχει λογική, αρκεί το περιτύλιγμα να τέρψει την όραση του καταναλωτή. Αυτή δεν θα ήταν άλλη από την ιδέα ή αλλιώς το αίσθημα του πατριωτισμού. Ο πατριωτισμός ούτως η άλλως απευθύνεται στο παράλογο, στο συναίσθημα, ουσιαστικά στην έπαρσή του ατόμου που αναγνωρίζει τον εαυτό του ως μέρος μιας κοινότητας με ενιαία χαρακτηριστικά και ανώτερα σε σχέση με τους Άλλους.
Και εδώ είναι που αξίζει να κοιτάξουμε την κατάσταση λίγο πιο αναλυτικά και ίσως… πιο άβολα για μερικούς ιεροκήρυκες και τις επαναστατικές τους πελατείες.
Ενάντια σε έναν κόσμο…
Που η ταξική διαστρωμάτωση του, δεν αποτρέπει την έκφραση διάφορων και ποικιλόμορφων ρατσιστικών, εθνικιστικών και σαφώς «αγνών» πατριωτικών ιδεών και ενίοτε συμπεριφορών. Αυτή η κατάσταση όσο αποτελεί κρατικό σχεδιασμό άλλο τόσο αποτελεί και ένα βαθύ κοινωνικό φαινόμενο. Συμπυκνώνεται σε μια φαντασιακή ανάγκη που προωθεί βίαιες και εχθρικές πρακτικές (συνήθως όταν έχει το πάνω χέρι στο συσχετισμό δυνάμεων) απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό, απροσάρμοστο και μη κανονικό δηλαδή σε ό,τι κριθεί ως πλεονάζων. Οι διάφορες μορφές και τα αποτελέσματα αυτού του πολύπλοκου φαινομένου εξαρτώνται και καθορίζονται από την εκάστοτε κοινωνική και ιστορική συγκυρία. Περιέχεται από πληθώρα σχεδιασμών, στρατηγικών ή και αυθόρμητων εκφράσεων όπου όλες στοχεύουνε στο «Άλλο». Έπειτα θα ασχοληθούμε με τις πρακτικές εκφάνσεις του από την πολιτική ατζέντα των διάφορων ακροδεξιών, δημοκρατικών και «σοσιαλιστικών» πολιτικών κομμάτων, αλλά και από τον κρατικό μηχανισμό.
Λετ δε ραν μπιγκίν!
Ας ξεκινήσει λοιπόν ο στίβος σαπίλας ανάμεσα στο δημοκρατικό κράτος και στην «εξαπατημένη» ελληνική κοινωνία. Ένας αγώνας δρόμου στον οποίο αφετηρία θέτουμε την ημερομηνία της 4ης Αυγούστου του 2012 .Μια καλοστημένη και πολυδιαφημισμένη διασκευή των γνωστών σε όλους ανεπίσημων εκκαθαρίσεων η αλλιώς «σκούπες» .Γιατί ως αισχροί και ξεπεσμένοι προγονόπληκτοι επέλεξαν το αρχαιοελληνικό προσωνύμιο του Δια «προστάτη» της φιλοξενίας (Ξένιος Ζευς), αδημονώντας να δείξουν στους φίλους τους μετανάστες το «greek hospitality”. Ένας φιλόξενος σχεδιασμός που έχει απελάσει 6.972 μετανάστες, έχει προσαγάγει πάνω από 80.000 και έχει συλλάβει 5.334 μετανάστες1 και αυτά τα λίγα καταγεγραμμένα στην χρονική περίοδο εννιά μηνών μόνο στο λεκανοπέδιο Αττικής. Κερασάκι στην τούρτα του ρατσιστικού γεύματος μια κοινωνία που καλογυαλίζει σαν εθελόδουλη υπηρέτρια τα παπούτσια του σαδιστικού αφεντικού της. Έτσι σκοντάφτουμε στο ευρύ τόξο των ψηφοφόρων των δημοκρατικών κομμάτων της δεξιάς και αριστερής κοινοβουλευτικής πολιτικής σκηνής. Σύσσωμοι και με τον σταυρό στο χέρι όλοι οι ελληναράδες σπεύδουν να ψηφίσουν τους ικανότερους δηλαδή στην προκειμένη αυτούς που τους τάζουν «ησυχία-τάξη-ασφάλεια» και δωράκι η μιζέρια. Περιμένοντας στη συνέχεια σαν καλοί και φρόνιμοι μαθητές να ανταμειφθούν για τις επιλογές τους, δηλαδή να αντικρίσουν όσα περισσότερα «κέντρα φιλοξενίας», ή για να μην γελιόμαστε, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Στα χαρούμενα πρόσωπα τον αιμοδιψών ελλήνων που εισακούστηκαν τα αιτήματα τους, διαγράφεται το «αγνό» ερώτημα γιατί είναι τόσοι μετανάστες στην μικρή και αδύναμη χώρα μας. Ένα ερώτημα που άμεσα απαντάει ο ελληνικός στρατός και τα χιλιάδες ελληνόπουλα φαντάροι, που αυτή την στιγμή βρίσκονται σε στρατιωτικές βάσεις σε 16 χώρες του εξωτερικού.
Ένα μεγάλο πόδι μου πατάει τη γλώσσα!
Αν κάποιοι οραματίζονται να πάθουμε αφυδάτωση λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Η φιλανθρωπία της ελληνικής κοινωνίας συνοδεύετε με επιδόρπιο μισάνθρωπα πογκρόμ και σαδιστικούς βιασμούς για την επικύρωση της «ανδρίλας» που βρωμάει ο έλληνας. Αναρίθμητα τα γεγονότα που εκατοντάδες αγνοί πατριώτες παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους και επιλέγουν να καθαρίσουν ότι τους μυρίζει. Αλλά για να μην χαθούμε στην άβυσσο του ελληνικού ρατσιστικού μίσους θα απαριθμήσουμε κάποια πρόσφατα γεγονότα, που οι χρυσαυγίτες πήραν το χρίσμα να αρχίσουν τις εκκαθαρίσεις. Από εμπρησμούς σε σπίτια και τζαμιά μέχρι σε ανελέητο κυνηγητό μεταναστών στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας (βλ. 11 Μαΐου 2011). Από συμβολικές ενέργειες τύπου, καρφωμένη γουρουνοκεφαλή σε τζαμί στην καβάλα, μέχρι και απομονωμένα θανατηφόρα χτυπήματα σε περαστικούς φτωχοδιαβόλους. Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται τώρα και στο στόχαστρο δεν βρίσκονται οι παλιότεροι κολασμένοι αλλά η νέα φουρνιά. Τα τάγματα εφόδου παραμέρισαν τους πλέον αφομοιωμένους μεν, μετανάστες δε, Αλβανούς δεύτερης γενιάς και αφιερώθηκαν στους μαυριδερούς ανατολίτες (Πακιστανοί, Αφγανοί και ενίοτε Αφρικανοί). Η ρατσιστική βουλιμία έχει και προτιμήσεις και επίπεδα, δηλαδή πάνω από όλα το έθνος, μετά η θρησκεία, μετά η λευκή φυλή και τέλος οι επιλογές.
Η παρανομοποίηση της εργασίας ως διαρκές κίνητρο
Aυτό που δεν σκέφτεται ο μέσος ελληναράς που θα γκρινιάξει να γίνει κάτι με το “πρόβλημα των λαθρομεταναστών” ή αυτοί που σε κάποια πολιτική συζήτηση στο καφενείο φωνάζουν κι ωρύονται που τα παιδιά τους δε βρίσκουν δουλειά γιατί τους τις έχουν “κλέψει” όλες οι μετανάστες, είναι το πόσα και ποιά συμφέροντα εξυπηρετεί για το κράτος και την οικονομία του η παρανομοποίηση της εργασίας των μεταναστών. Προτιμούν να συντηρούν την εικόνα του εισβολέα που ήρθε να του κλέψει γη και ύδωρ από τον τόπο του. Ένας από τους πιο επικίνδυνους μύθους που κυκλοφορεί εδώ και δύο δεκαετίες, είναι η γνωστή σε όλους μας σιχαμένη καραμέλα πως δηλαδή οι μετανάστες παίρνουν τις δουλειές των ντόπιων. Στ’ αλήθεια, πόσοι έλληνες ήταν διατεθειμένοι να δουλέψουν ως εργάτες στις χειρότερες και πιο ανθυγιεινές συνθήκες, χωρίς καμία ασφάλιση με αντάλλαγμα ένα πενιχρό μεροκάματο; Ίσως αν βγάζανε την μικροαστική τους υπερηφάνεια από τη μέση, τώρα να τους ήταν πιο εύκολο να κατανοήσουν την ανάγκη του κράτους να εκμεταλλεύεται τους μετανάστες ως φθηνό εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα. Μπορεί το κράτος να ξεκίνησε τον κύκλο αυτής της εκμετάλλευσης, ο ίδιος ο έλληνας όμως τον διαιωνίζει. Όταν για παράδειγμα επιλέγει να προσλάβει έναν μετανάστη το κάνει επειδή είναι η οικονομικότερη επιλογή, επιβεβαιώνοντας το ότι ο ρατσισμός ρίχνει τα μεροκάματα. Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι πως οι περισσότεροι υπέρμαχοι του Έλληνα εργάτη απέναντι στους ξένους, ξινίζουν τα μούτρα με την πρώτη απεργία; Πολλά είναι τα παραδείγματα στα οποία διακρίνεται η ανάγκη για παρανομοποίηση των μεταναστών προς συμφέρον του έλληνα και του ελληνικού κράτους αλλά οι ρατσιστικές αντιλήψεις και επιθέσεις φαίνονται να πληθαίνουν, όπως ακριβώς και η εκμετάλλευση. Έτσι λοιπόν, οδηγούμαστε στο εξής -ρητορικό- ερώτημα: Ο μετανάστης έχει ανάγκη τον έλληνα ή ο έλληνας τον μετανάστη;
Ένα παράδειγμα είναι το ανοικτό στρατόπεδο συγκέντρωσης που λέγεται Άγιος Παντελεήμονας. Φυσικά η παραπληροφόρηση έχει καταφέρει είτε να διαστρεβλώσει, είτε να καπελώσει την υπόθεση, όπως βέβαια συμφέρει όλους όσους κάνουν καλή ζωή πατώντας πάνω σε ζωές άλλων κι ίσως έτσι να μην είναι τόσο προφανές το τι στ’ αλήθεια συμβαίνει. Κάπου εδώ όμως είναι που μπαίνει στο προσκήνιο η ελληνική μαφία και η ΕΛ.ΑΣ -άλλωστε δε φαντάζομαι να τρέφουμε ακόμα αυταπάτες για τον ρόλο της τελευταίας στο όλο ζήτημα.
Οι μετανάστες που έχουν μαγαζιά δέχονται συνεχώς απειλές για την περιουσία τους και καλούνται να πληρώσουν για να μπορούν να τις διατηρήσουνε “άσπαστες”. Πολλές φορές προσλαμβάνονται μπράβοι για λογαριασμό ιδιοκτητών που ενοικιάζουν σπίτια σε μετανάστες για την είσπραξη ενοικίων η οποία συνοδεύεται από απειλές και τραμπουκισμούς. Και μια επιτροπή κατοίκων που μπούχτισε με τους ξένους και αναζητεί το σωτήρα της μεταξύ υπουργείου Δημόσιας Τάξης και φασιστικού παρακράτους.
Εκτός από αυτές τις περιπτώσεις, τα ίδια πρόσωπα εμπλέκονται και σε ακόμη δυο μπίζνες: το εμπόριο γυναικών και ναρκωτικών. Οι οίκοι ανοχής της περιοχής υπάρχουν εδώ και δεκαετίες και αντικατοπτρίζουν ωμά την εκμετάλλευση. Νταβατζήδες είναι τις περισσότερες φορές έλληνες ενώ υπάρχουν και οι περιπτώσεις που τον ρόλο αυτό τον έχουν και ακροδεξιοί. Για το εμπόριο ηρωίνης δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν τα οποία να μη ξέρουμε. Είναι σίγουρα ο πιο γρήγορος και αποδοτικός τρόπος αποδυνάμωσης και χτυπάει πολύ εύκολα τις κοινωνικές ομάδες που ζουν την εξαθλίωση. Έτσι μια λυκοφιλία ανάμεσα σε μπάτσους, πράκτορες, επιχειρηματίες και μαφιόζους «μαζεύουνε» τους χρήστες σε συγκεκριμένα μέρη-πιάτσες, κρατώντας συγκεκριμένα μέρη της πόλης «καθαρά»2. Το ίδιο συμβαίνει με όλες τις ομάδες του περιθωρίου, όπως προφανώς και με τους μετανάστες.
Μήπως τελικά για την γκετοποίηση συνοικιών ευθύνονται επιφανείς, ευυπόληπτοι πολίτες; Μήπως τελικά οι “εγκληματίες” είναι ελληνικής καταγωγής;