η βαρύτητα των πραγμάτων αλλάζει πλεύση,

αλλάζει διάσταση

διαρκώς

σε έναν ανίκητο πόλεμο

σε τρεις χιλιάδες μάχες με

συστήματα ασθενικά

και στρατιώτες που απ’τα κρεβάτια

απηύθυναν χαιρετισμούς-πυρίτιδα Continue reading Το δίλημμα του χρόνου →

Μία μία, οι δημοκρατικές αυtαπάτες γκρεμίζονται. Τα προσωπεία “κοινωνικής ευαισθησίας” και “πρόνοιας” που φορούσε η κυριαρχία, όχι απλά πέφτουν αλλά είναι η ίδια που τα πετάει στο καλάθι των αχρήστων. Πλέον μόνο η εθελούσια λοβοτομή μπορεί να κάνει κάποιον να μην κατανοεί ότι αυτό που βιώνουμε είναι μια ολομέτωπη επίθεση.
Μια επίθεση που στοχεύει κάθε επίπεδο της ατομικής και κοινωνικής ζωής. Από τα πολιτισμικά σκουπίδια που μας ταϊζουν απλόχερα ως τη διασπορά φόβου και τη διαμόρφωση γνώμης. Από την καταστροφή της φύσης και την αλλοτρίωση των σχέσεών μας ως την απονοηματοδότηση των αισθημάτων και την κλοπή του χώρου και του χρόνου μας. Από τις κάμερες που καταγράφουν τις κινήσεις μας, ως τους ένστολους δολοφόνους (κι ενίοτε πρεζέμπορους) που χτυπούν τις διαδηλώσεις. Από το κυνήγι εργασιακών, κοινωνικών ή άλλων αγώνων, ως το συνεχώς αυξανόμενο άγχος όχι απλά για τη ζωή αλλά για την ίδια την επιβίωση.
Μια επίθεση που μέσα από την επίδειξη δύναμης και πυγμής, αποδεικνύει το αντίθετο: Την ανησυχία τους ότι μπορεί τα πράγματα να ξεφύγουν από τον έλεγχό τους… Φοβούνται γιατί οι δικές τους εξουσιαστικές αξίες και δομές είναι που κινδυνεύουν να καταρρέυσουν εκκωφαντικά. Οι δικές τους καλογυαλισμένες αυταπάτες γίνονται κομμάτια μπροστά στα ξεθωριασμένα τους είδωλα.

Continue reading Η Κυριαρχία επιτίθεται →

Εδώ και αρκετό, υπό το πρίσμα της κοινωνικής στροφής (ή ανοίγματος) των αντιεξουσιαστών, έχουν ξεσπάσει συζητήσεις επί συζητήσεων σχετικά με την ιδεολογική περιχαράκωση, τις ελιτίστικες νοοτροπίες… Το πρόβλημα που εντοπίζουμε είναι ότι στο όνομα αυτής της απεύθυνσης αρκετές φορές ο λαϊκισμός βαφτίζεται διαλλακτικότητα και κάθε τι
επαναστατικό ελιτισμός.
Αρχικά, τοποθετώντας τον εαυτό μας ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο αλλά και τις σχέσεις εξουσίας που διέπουν το κοινωνικό σύνολο (ρατσισμό, σεξισμό, κανονικότητα κτλ.) αναγνωρίζουμε πως είμαστε μια αισχρή μειοψηφία. Δεν είμαστε όμως ούτε η πεφωτισμένη μειοψηφία, ούτε οι γαμάτοι της πόλης που πρέπει να διδάξουν τους υπόλοιπους. Η σημαντική διαφορά με τις όποιες πρωτοπορίες είναι ότι αυτές θέτουν τον εαυτό τους ως τέτοιο, ψάχνουν ακολουθητές και αυτόματα αναπαράγουν την ιεραρχία. Τέτοιες πρωτοπορίες συναντάμε συχνά στην επαναστατική ιστορία, και με κάθε ευκαιρία τις πολεμάμε. Η πιο κλασσική είναι η κομματική πρωτοπορία και ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός του Λένιν, μια
αυτόκλητη κλειστή γκρούπα που θα σώσει την εργατική τάξη, εν ονόματι της αλλά με την ίδια σε ρόλο θεατή (άντε στην καλύτερη σε ρόλο υπαλλήλου). Μία πιο μιλιταριστική εκδοχή είναι η ένοπλη πρωτοπορία, το ένοπλο κόμμα με πιο αιρετικές λενινιστικές αναφορές (π.χ. 17 Νοέμβρη). Με άλλα λόγια, όταν πράττεις στο όνομα ενός συνόλου (εργατική τάξη,
λαός) χωρίς να συμμετέχει το σύνολο παίρνεις τον ρόλο του μεσσία. Continue reading Προβοκάροντας τα δίκια του Λαού →

Ιδιαίτερης σημασίας ό,τι θέμα έχει να κάνει με την υγεία ή την “υγεία” και την ασθένεια ή την “ασθένεια”.
Το “άλλο”, το “διαφορετικό”, το “άρρωστο”, το “περίεργο”, και ίσως κατά βάθος το “κατώτερο” ή ακόμη και επικίνδυνο..
Τί είναι η ασθένεια? Μια παραφωνία ή μήπως κομμάτι της μελωδίας της ζωής? Είναι κάτι αφύσικο ή μέρος της φύσης?
Ποιός το ορίζει αυτό, με τί υπόβαθρο, τί προοπτική? Υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια που καθορίζουν τις παραμέτρους με βάση τις οποίες κατευθύνουμε τις απόψεις μας πάνω στο ζήτημα, ή απλά ένας βασικός κοινός κορμός κι από εκεί και πέρα τα κλαδιά που ο καθένας μας προσθέτει? Ποιά πολιτική ή επιστημονική αυθαίρετη αυθεντία είναι αυτή της οποίας τις νόρμες πρέπει να ακολουθούμε πιστά?
Κατανοώντας την ιδιαίτερότητα των ζητημάτων γύρω από την υγεία-ιδιαίτερα την ψυχική- και την “θεραπεία”, καθώς και το ότι όπως το κάθε τί στα πλαίσια της καπιταλιστικής θεαματικής αυτής κοινωνίας δεν έχει μία μόνο ανάγνωση, επιλέξαμε το εξής: Να μην πάρουμε αμέσως συγκεκριμένη θέση, να μην πούμε κάτι που μπορεί να μετανιώσουμε ή να αναιρέσουμε αργότερα. Προτιμήσαμε να θέσουμε ερωτήματα, να προκαλέσουμε σκέψεις και αναζήτηση. Να βοηθήσουμε τα μυαλά -και πρώτα από όλα τα δικά μας- να ταξιδέψουν και όχι να πιάσουν με τη μία λιμάνι.
Παρουσιάζουμε λοιπόν το κείμενο αυτό του Αλφρέντο Μπονάννο, μεταφρασμένο από τα αγγλικά με τίτλο “ILLNESS AND CAPITAL”, σαν μια πρώτη απόπειρα προσέγγισης του ζητήματος,
Η χειρότερη ασθένεια είναι η εξουσία, η Επανάσταση είναι θεραπευτική! Continue reading Ασθένεια και Κεφάλαιο (μετάφραση Α.Bonanno) →

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ .

 Η αλληλεγγύη, το να είναι δηλαδή ο ένας πραγματικά κοντά στον άλλο, δεν έχει για εμάς καμία σχέση με τη χριστιανική ηθική της φιλανθρωπίας και της λύπησης. Για την ακρίβεια, είναι αντίθετη στην φιλανθρωπία και τον οίκτο, που αυτόματα φέρνουν τον “φιλάνθρωπο” σε μια θέση ανωτερότητας, αναπαράγοντας απλά μια συνθήκη αποξένωσης και ανάθεσης.

Δεν αποτελεί εργολαβία κανενός ατόμου ή κοινωνικού/πολιτικού χώρου, ούτε έχει να κάνει με ειδήμονες και πολιτικάντικα παιχνίδια ή και σχεδιασμούς. Ούτε και έχει σχέση με τα κούφια λόγια ή τις υποκριτικές πράξεις καιροσκόπων πολιτικών και των υπερασπιστών τους. Continue reading Για την Αλληλεγγύη →