ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ .

 Η αλληλεγγύη, το να είναι δηλαδή ο ένας πραγματικά κοντά στον άλλο, δεν έχει για εμάς καμία σχέση με τη χριστιανική ηθική της φιλανθρωπίας και της λύπησης. Για την ακρίβεια, είναι αντίθετη στην φιλανθρωπία και τον οίκτο, που αυτόματα φέρνουν τον “φιλάνθρωπο” σε μια θέση ανωτερότητας, αναπαράγοντας απλά μια συνθήκη αποξένωσης και ανάθεσης.

Δεν αποτελεί εργολαβία κανενός ατόμου ή κοινωνικού/πολιτικού χώρου, ούτε έχει να κάνει με ειδήμονες και πολιτικάντικα παιχνίδια ή και σχεδιασμούς. Ούτε και έχει σχέση με τα κούφια λόγια ή τις υποκριτικές πράξεις καιροσκόπων πολιτικών και των υπερασπιστών τους.

Είναι η αυθόρμητη και συνειδητή μεταφορά κάποιου στη θέση του υποκειμένου, χωρίς όμως να ξεχνά τη δική του. Είναι αξία, μέσο, πρόταγμα κι επιπλέον, αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο έχουμε επιλέξει να κινούμαστε μέσα στην κυρίαρχη πραγματικότητα της αδιαφορίας και της ιδιώτευσης της κοινωνίας όπου ζούμε. Είναι μια γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ των καταπιεζόμενων, των εκμεταλλευόμενων, των φυλακισμένων, των αποκλεισμένων και των εχθρών αυτού του συστήματος.

Είναι το πυρομαχικό με το οποίο γεμίζουμε κάθε μας όπλο, στον πόλεμο της ελεύθερης και μοναδικής ζωής του καθενός μας αλλά και όλων μαζί, ενάντια στον καθημερινό θάνατο φυσικό ή πνευματικό, που επιβάλλουν οι διάφορες μικρές και μεγάλες εξουσίες.

Η πρακτική της έκφραση, είναι υπαρκτή και φανερή σε κάθε πτυχή της ζωής μας – από την πιο απλή στιγμή της καθημερινότητας, μέχρι το πιο σύνθετο κομμάτι της πολιτικής/ανατρεπτικής μας δραστηριότητας.. Αλληλεγγύη εκφράζει ο τυχαίος επιβάτης λεωφορείου πχ, όταν υπερασπίζεται τον χωρίς εισητήριο συνεπιβάτη του απέναντι στον “αγριεμένο” ελεγκτή. Το ίδιο κάνει και ο εργαζόμενος που, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο πολιτικό σκεπτικό, δεν διστάζει να αντιπαρατεθεί με την εργοδοσία ή κάποιον ρουφιάνο στο χώρο δουλειάς, όταν αυτοί αδικούν ή βάζουν γενικά στο μάτι κάποιον συνάδελφό του.

Τα παραδείγματα αυτής της φύσης μπορούν να είναι πραγματικά άπειρα, η στόχευσή μας όμως δεν εστιάζεται σε αυτό , αλλού είναι που θέλουμε να δώσουμε το βάρος ..

..Το βάρος λοιπόν αυτό, μιας και δεν αποτελούμε κάποιον ουδέτερο σύλλογο κοινωνικά ευαισθητοποιημένων δημοκρατών πολιτών, συνειδητά ρίχνουμε στην αλληλεγγύη σε εκείνους που λόγω της ανατρεπτικής δράσης τους βρίσκονται είτε στο στόχαστρο είτε αιχμάλωτοι της Δημοκρατίας. Και κυρίως τους δεύτερους : εκείνους που η συνείδηση και η αξιοπρέπειά τους, τους ώθησε στο να προβούν σε πράξεις που τους οδήγησαν στη φυλακή.

Μια φυλακή που όντας ο σκληρός πυρήνας της εξουσίας -το μέσο καθαγιασμού των ενοχών της- σχεδιάστηκε και περιμένει για να καταπιεί όποιον κινείται πέρα από τα επίπλαστα όρια της αστικής νομιμότητας. Είναι ένα έκτρωμα που όσο κι αν προσπαθούν να το καλλωπίσουν αποκαλώντας την με τον “εύηχο” τίτλο “σωφρονιστικό κατάστημα”, έχει ως ουσιαστικό στόχο να παραδειγματίσει τρομοκρατώντας, ολόκληρη σχεδόν την κοινωνία. Να δώσει μια εικόνα του τί περιμένει όποιον ξεφύγει ή αποφασίσει να αντιτεθεί στις κυρίαρχες προσταγές, έτσι ώστε να κάνει δύσκολη έως κι αδύνατη ακόμη και τη δυνατότητα να σκεφτεί κανείς ότι μπορεί ν’ αντισταθεί, να αντεπιτεθεί.

Από μόνος του ο ίδιος ο εγκλεισμός είναι ένα εγκληματικό μέσο εκφοβισμού. Μια αντιανθρώπινη συνθήκη, που χαρακτηρίζει βαθιά τις εξουσιαστικές κοινωνίες των τελευταίων αιώνων, ιδιαίτερα όταν έχουν ανάγκη από σταθεροποίηση, όταν περνούν περιόδους αβεβαιότητας κι αναβρασμού όπως η σημερινή. Πόσο μάλλον όταν ενισχύεται με ακόμη πιο βάρβαρες επινοήσεις όπως οι ειδικές συνθήκες κράτησης, τα λευκά κελιά, οι απομονώσεις, τα βασανιστήρια και οι ξυλοδαρμοί.

 Όλα αυτά φυσικά δεν τα λέμε σε καμία περίπτωση κλαψουρίζοντας για την απανθρωπιά των φυλακών (αν ήταν σύγχρονες και με κλιματισμό, το ίδιο μισητές θα ήταν) ή για να τονίσουμε τις αδικίες που υφίστανται οι αντιστεκόμενοι ανά την γη είναι και τα δύο αυτονόητα. Ούτε μεγαλοποιούμε τη δύναμη του εχθρού και χαμηλώνουμε τον πήχυ των απαιτήσεων του Αγώνα μας, έτσι ώστε να πανηγυρίσουμε εφησυχασμένοι μετά αν κερδηθεί κάποιο ψίχουλο, μια πιο μακριά αλυσίδα για τους έγκλειστους (κι αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι σνομπάρουμε τους αιτηματικούς συχνά αγώνες τους! Το αντίθετο – ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε στο πλευρό τους έμπρακτα).

Προσπαθούμε να κάνουμε ακόμη πιο κατανοητό το γιατί δίνουμε ειδικό βάρος, γιατί είμαστε σταθερά κι επίμονα αλληλέγγυοι στους φυλακισμένους αγωνιστές, στους με ή χωρίς εισαγωγικά πολιτικούς κρατούμενους.

Αναγνωρίζουμε λοιπόν, την αλληλεγγύη αυτή, ως θεμελιώδες κομμάτι του αναρχικού αγώνα, αναπόσπαστο μέρος της επαναστατικής λογικής για την καταστροφή των κυρίαρχων και την οικοδόμηση νέων σχέσεων και νέων δομών, για τον ατομικό και συλλογικό αυτοκαθορισμό. Κι όσο αναγνωρίζουμε αυτό, άλλο τόσο απορρίπτουμε ολοκληρωτικά το δικαίωμα κάθε πολιτικής και οικονομικής εξουσίας να κρίνει, να δικάζει και να καταδικάζει τους επαναστάτες και τους αγώνες τους, τους ανθρώπους και τις αγωνίες τους.

Είναι η ίδια πλευρά του οδοφράγματος που μας ενώνει με τους φυλακισμένους συντρόφους μας. Είναι το ίδιο μίσος για την καταπιεστική αυτή πραγματικότητα, τους εκφραστές και τους υποστηρικτές της. Είναι η επιλογή του να προτάσουμε την έννοια της κοινότητας, την αξιοπρέπεια και την συνείδηση, απέναντι στην κρατική κτηνωδία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Τη σκέψη, τη δράση, την οργάνωση, ενάντια στην αδιαφορία, την απάθεια, την αδράνεια.

Η αλληλεγγύη μας επομένως στους κρατούμενους όμηρους της δημοκρατίας, δεν προϋποθέτει την ταύτιση με τις εκφρασμένες πολιτικές θέσεις τους. Δε θα μπορούσε να ισχύει κάτι τέτοιο. Θεωρούμε ότι οι Πράξεις που πραγματικά επιτίθενται στις διάφορες πτυχές και δομές της κυριαρχίας, είτε αφορά ειρηνική δράση είτε ένοπλο αγώνα, είναι αναπόσπαστα και αλληλοσυμπληρούμενα κομμάτια του παζλ της αντίστασης. Αποτελούν ρήγματα ή και ευθείες επιθέσεις στο τείχος της υποταγής και του κατακερματισμού, στη βιτρίνα και την ουσία του κυρίαρχου Τίποτα. Είναι η ανάδυση της ομορφιάς της αποχριστιανοποιημένης αγάπης ενάντια στην υποκριτική. Και αφήνοντας -λόγω διαφωνίας ή απλά διαφορετικής προσέγγισης σε ένα ζήτημα- έξω (εκτός από τις περιπτώσεις που η διαφωνία είναι θεμελιώδης, σε βασικά αξιακά ζητήματα) από τη σφαίρα της αλληλεγγύης κάποια κομμάτια του αντιεξουσιαστικού αγώνα-που όλοι άλλος λίγο κι άλλος πολύ το έχουμε κάνει- είναι σαν να τον μικραίνουμε, να τον μερικοποιούμε, να τον αποδυναμώνουμε.

Πέρα από αυτό, ας αναλογιστούμε όλοι σε ποιο βαθμό η μή έκφραση αλληλεγγύης σε φυλακισμένους είναι κάποιες φορές παράλληλα ένδειξη μιας καθαρά ιδεολογικοποιημένης (εννοώντας την ιδεολογία ως ψευδή συνείδηση που έλεγε κι ο Κάρολος) αντίληψης για τη ζωή και τον Αγώνα. Δυνητικά πολύ κοντά σε αυτό που λέει το παλιό τσιτάτο : “όποιος ξεχνάει τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου, ξεχνάει και τον ίδιο τον πόλεμο”. Ή ακόμη, όποιος “ξεχνάει” τους αιχμαλώτους αυτούς, έχει ήδη κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω..

Εδώ θα θέλαμε να κάνουμε μια αναφορά, στον κατ’ εμάς, υποκριτικό και πολιτικάντικο κατά κανόνα τρόπο με τον οποίο δείχνει “αλληλεγγύη” η πλειοψηφία των οργανώσεων και κομμάτων της αριστεράς. Δεν γενικεύουμε γιατί οι γενικεύσεις δεν εκφράζουν τη λογική μας.

Παλιά μου τέχνη κόσκινο θα μπορούσε να το πει κανείς, εργολαβεία θα μπορούσε να το πει κάποιος άλλος, ακόμη και απόπειρα εισοδισμού ένας πιο υποψιασμένος. Πλήθος αναλύσεων και άρθρων περί των αθώων αγωνιστών, περί του δικαίου του αγώνα, επίκληση των δημοκρατικών δικαιωμάτων καθώς και οι απαραίτητες αποστάσεις από το λόγο και τις πρακτικές των κρατούμενων προς αποφυγή τσαλακώματος της δημοκρατικά νομοταγούς εικόνας τους.

Ας γίνει λοιπόν ξεκάθαρο. Οι κρατούμενοι και οι αγώνες τους, είναι και δικοί μας σύντροφοι και δικοί μας αγώνες, είναι κομμάτι μας, και όχι προϊόν προς κατανάλωση από πολιτικά αναρρηχητικά φυτά. Είναι μέρος της ζωντανής ανατρεπτικής κι επαναστατικής ιστορίας και όχι αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης ή πιόνι στη σκακιέρα πολιτικάντικων σχεδιασμών. Κι αυτό θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε σαφές με το λόγο αλλά και στην πράξη..

Η ενεργή αλληλεγγύη λοιπόν με τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου και η αλληλεπίδραση με αυτούς, δεν είναι παρά η απόδειξη ότι κλέινουμε τα αυτιά στο διαρκές κάλεσμα για ιδιώτευση· ότι κάνουμε κομμάτια τους διάφορους τεχνητούς διαχωρισμούς που προωθεί η κυριαραχία. Ότι κανείς δε μένει μόνος του απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα που παλεύει για την απονοηματοδότηση και τον έλεγχο κάθε πτυχής και σφαίρας της ανθρώπινης ζωής.

Είτε λοιπόν τους χαρακτηρίσει κανείς ως “πολιτικούς κρατούμενους” είτε ως “φυλακισμένους αγωνιστές” είτε με οποιοδήποτε άλλο χαρακτηρισμό, οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται στη φυλακή. Και χωρίς αυτό να σημαίνει οποιουδήποτε είδους αγιοποίηση, χωρίς να σημαίνει πως ξαφνικά όλοι συμφωνούμε στα πάντα και κάνουμε στην άκρη τις όποιες διαφορές, στεκόμαστε πάντα κριτικά αλληλέγγυοι συνεχίζοντας, από το μονοπάτι που ο καθένας έχει επιλέξει, τους αγώνες μας. Με τις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης, τις εκδηλώσεις, το έντυπο υλικό, με την επικοινωνία, τη συνεργασία, με το να τους δίνεται βήμα λόγου, ενώνουμε τις φωνές με εκείνες που σπάνε τη σιωπή της ρουτίνας του εγκλεισμού και μ’ αυτές που σκέφτονται που θέλουν να το κάνουν. Με τη συνέχιση του Αγώνα ως την πιο ουσιαστική αλληλεγγύη στους φυλακισμένους συντρόφους μας.

Είναι τέλος σημαντικό να αναφερθούμε σε κάτι ακόμα. Δεν σημαίνουν όλα αυτά ότι αδιαφορούμε ή ξεχνάμε εκείνους που βρίσκονται στη φυλακή για μή πολιτικούς λόγους, για λόγους που δεν αφορούν κάποια πολιτικά ορμώμενη πράξη. Η εξέγερση δε ζητά πιστοποιητικό φρονημάτων… Είναι φορές που επιδεικνύουν όμως μια αλλαγή κι εξέλιξη στο λόγο και την στάση τους. Τηρούν και στην καθημερινότητα της φυλακής και σε περιόδους ταραχών μια συνεπή και αξιοπρεπή αγωνιστική στάση. Δεν υποκύπτουν στεις σειρήνες της ρουφιανιάς και του γλυψείματος, δεν σκύβουν το κεφάλι στην κτηνωδία του ..σωφρονιστικού συστήματος. Είναι αυτονόητο ότι τους θεωρούμε αδέρφια μας κι αυτούς.

Και αφού και αυτά τα φυλακισμένα αδέρφια μας μπορούν και υψώνουν το ανάστημά τους ζώντας στις συνθήκες αυτές, ας σκεφτούμε κι εμείς οι απ’έξω πόσο περισσότερα πράγματα μπορούμε να κάνουμε για να γκρεμίσουμε το σιχαμένο αυτό εξουσιαστικό σύστημα.