Μία μία, οι δημοκρατικές αυtαπάτες γκρεμίζονται. Τα προσωπεία “κοινωνικής ευαισθησίας” και “πρόνοιας” που φορούσε η κυριαρχία, όχι απλά πέφτουν αλλά είναι η ίδια που τα πετάει στο καλάθι των αχρήστων. Πλέον μόνο η εθελούσια λοβοτομή μπορεί να κάνει κάποιον να μην κατανοεί ότι αυτό που βιώνουμε είναι μια ολομέτωπη επίθεση.
Μια επίθεση που στοχεύει κάθε επίπεδο της ατομικής και κοινωνικής ζωής. Από τα πολιτισμικά σκουπίδια που μας ταϊζουν απλόχερα ως τη διασπορά φόβου και τη διαμόρφωση γνώμης. Από την καταστροφή της φύσης και την αλλοτρίωση των σχέσεών μας ως την απονοηματοδότηση των αισθημάτων και την κλοπή του χώρου και του χρόνου μας. Από τις κάμερες που καταγράφουν τις κινήσεις μας, ως τους ένστολους δολοφόνους (κι ενίοτε πρεζέμπορους) που χτυπούν τις διαδηλώσεις. Από το κυνήγι εργασιακών, κοινωνικών ή άλλων αγώνων, ως το συνεχώς αυξανόμενο άγχος όχι απλά για τη ζωή αλλά για την ίδια την επιβίωση.
Μια επίθεση που μέσα από την επίδειξη δύναμης και πυγμής, αποδεικνύει το αντίθετο: Την ανησυχία τους ότι μπορεί τα πράγματα να ξεφύγουν από τον έλεγχό τους… Φοβούνται γιατί οι δικές τους εξουσιαστικές αξίες και δομές είναι που κινδυνεύουν να καταρρέυσουν εκκωφαντικά. Οι δικές τους καλογυαλισμένες αυταπάτες γίνονται κομμάτια μπροστά στα ξεθωριασμένα τους είδωλα.

Κι είναι πολλά τα μέτωπα…

Γι’ αυτό ξαμολάνε τα διάφορα δεκανίκια τους, στους δρόμους, τις πλατείες, ακόμη και μές τα σπίτια μας. Άπειροι οι κάθε είδους μπάτσοι στις πορείες, κι άλλη τόση η ελευθερία τους στη χρήση βίας. Αεράτοι οι φασίστες της Χ.Α., βρίσκουν πάτημα στην όποια κοινωνική αποδοχή για να κάνουν τη δουλειά που το κράτος δεν μπορεί να κάνει επίσημα. Ατελείωτοι οι τόνοι ψέμματος που εξαπολύουν οι ρουφιάνοι των ΜΜΕ ενάντια σε αγώνες και αγωνιστές, ενάντια σε όσους με αξιοπρέπεια σηκώνουν το κεφάλι και τη γροθιά.
Και χτυπούν παντού όπου βρίσκουν περιθώριο, τα παραδείγματα άλλωστε είναι πολλά. Οι μετανάστες, που αφού τους ξεζούμισαν αλλά κι εν μέρει τους αφομοίωσαν, τώρα τους μαντρώνουν στα άουσβιτς της δημοκρατίας, τους σκοτώνουν στα σύνορα ή και στις πόλεις, τους ”σκουπίζουν” καθημερινά από τη…βιτρίνα της κανονικότητας. Οι οροθετικές εκδιδόμενες, που αφού τις διέσυραν ως ηθική και υγειονομική απειλή τις έριξαν στα περισσεύματα, στο περιθώριο. Οι συμμετέχοντες ενεργά σε αγώνες, όπως π.χ. αυτός των κατοίκων στις Σκουριές ενάντια στα μεταλλεία, ή αυτός στη ΒΙΟΜΕΤ. Οι άνεργοι και οι αποκλεισμένοι αυτής της κοινωνίας. Όσοι αντιστέκονται ενεργά και αντεπιτίθενται στην επέλαση του δημοκρατικού ολοκληρωτισμού.

Αλλιώτικα χάδια

Στην εκκωφαντική οχλαγωγία τών μητροπόλεων, στην άχαρη και γεμάτη μιζέρια σύγχρονη αυτοματοποιημένη καθημερινότητα αναδύονται μήτρες διαφορετικών αντιλήψεων, παράλληλων κόσμων. Λεχώνες γενεών που θράφηκαν με όνειρα για καταστροφή και δημιουργία, μέρη οπου αναδύεται ενας πολιτισμός με ένταση για την ζωή και τους αγώνες, ως αναπόσπαστο κομμάτι της ατομικής και συλλογικής μας πορείας, στα εκνευριστικά ήσυχα νερά του πολιτισμού της κυριαρχίας. Προασπιζόμαστε τα αναρχικά/αντιεξουσιαστικά εγχειρήματα: κατειλημμένους χώρους, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, ομαδοποιήσεις, συλλογικότητες και προφανώς εξεγερμένες ατομικότητες, οτιδήποτε δηλαδή προωθεί την μαχητική αντιπαράθεση με το δεδομένο. Ζητούμενο άλλωστε είναι η εγκαθίδρυση της αυτοοργάνωσης σε kάθε επίπεδο της παρουσίας μας σε αυτόν τον κόσμο. Επιστρέφουμε όμως στην αιτία της γέννησης αυτής της θεώρησης που μας οδήγει στο να μισήσουμε την εξουσία, τον ετεροκαθορισμό, την ανάθεση, την μοιρολατρία. Αντιβαίνουμε σε ντετερμινιστικές λογικές, εξαπλώνουμε και απορροφάμε ερεθίσματα, βιώματα,
οπτικές, σχέσεις και συμπεριφορές. ΄Ολα γεννήματα μιας διαδραστικής διαδικασίας πομπού-δέκτη που μετουσιώνεται σύμφωνα
με τις καταβολές, τα ένστικτα, την ψυχοσύνθεση και την προσωπικότητά μας, καταλήγοντας στην πολυτιμότητα των επιλογών
μας. Γεφυρώνοντας την θεωρητικολογία με την πραγματικότητα δεν περιμένουμε εν μια νυκτί να πείσουμε την απαθή κοινωνία
για το δίκαιο και το σωστό των καταλήψεων. Ωστόσο όμως, όσοι το πιστεύουμε (δηλαδή αυτοί που βρήκαν στέγη πολιτική ή βιοποριστική, αυτοί που γουστάρουν να αράζουν στα καφενεία και στα live, αυτοί που αυτομορφώθηκαν στα αντιιεραρχικά μαθήματα, αυτοί που μισούν τους φασίστες ή ηδονίζονται τσακίζοντας τους κλπ) όλοι αυτοί οφείλουμε να μετρηθούμε, να σκάψουμε το τελευταίο ανάχωμα, να οπλίσουμε καθε οχυρό αντίστασης. Βρισκόμαστε σε μια χρονική συγκυρία όπου κάθε ατόμο που βλέπει πτυχές του εαυτού του στο καταληψιακό πρόταγμα, οφείλει να κάνει ξεκάθαρο στο κράτος και στην κοινωνία πως αυτοί οι χωροι δεν ειναι μόνο εστίες ανατρεπτικού λόγου και πράξης, αλλά λίγα από τα εναπομείναντα ζωντανά μέρη στον γεμάτο φορμόλη αστικό πολιτισμό.

Με μνήμη και συνείδηση

Είναι τα εγχειρήματα εκείνα που με το λόγο και τη δράση τους επιτίθενται στις υλικές και αξιακές δομές της εξουσίας. Αυτούς που προτάσσουν την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση. Αυτούς που ατομικά ή συλλογικά ανοίγουν δρόμο στην ελευθερία όλων και καθενός παράλληλα. Που εξακολουθούν να μιλούν και να πράτουν για την Αναρχία, με πυξίδα την επανάσταση και μέσο την εξέγερση.
Γιατί το αναρχικό κίνημα αποτελεί πρώτιστα μια τάση μέσα στην κοινωνία αλλά κι εναντίον της όπου χρειάζεται, και στη συνέχεια μια συγκροτημένη κίνηση με στενά πολιτικά χαρακτηριστικά. Χωρίς ακολουθητές αλλά με συνοδοιπόρους, χωρίς ιδεολογίες και συγκεντρωτισμούς αλλά με την πρακτική και την θεωρία να συνυπάρχουν. Που δρά ανταγωνιστικά και επιθετικά προς την Εξουσία προωθώντας τις απόψεις και πρακτικές προτάσεις του, έμπρακτα και με συνέπεια. Που καλλιεργεί συνειδήσεις και αξίες. Ένα κίνημα που δεν ξεχνάει τους ανθρώπους του.
Κι ένα τέτοιο κίνημα δεν χαϊδεύει αυτιά για να γίνει αρεστό, ούτε ψαλιδίζει πεποιθήσεις και πρακτικές προκειμένου να μην φοβίσει. Δεν ψάχνει στα τυφλά ευκαιριακές συμμαχίες αλλά παράλληλα δεν κλείνεται στο μικρόκοσμο της θεωρητικής του αυταρέσκειας. Αντιμάχεται την διάχυση του εξουσιαστικού λόγου από τα ΜΜΕ στον κοινωνικό ιστό. Βαδίζει συνειδητά και χωρίς αυταπάτες, αναλύοντας την πραγματικότητα και τις καταστάσεις, όχι με τα σκουριασμένα αναλυτικά εργαλεία του παρελθόντος αλλά με βάση το εδώ και το τώρα των ζωών και των επιθυμιών μας. Οργανώνεται αντιιεραρχικά και αγωνίζεται με πάθος.
Άνομοι στην αστική τους νομιμοτητα
Κλείνοντας αυτο το μακροσκελές και κάπως πιο θεωρητικό κείμενο θεωρούμε σημαντικό να αναφερθούμε στον τρόπο με τον οποίο σαν άτομα και σαν ευρύτερος χώρος πρέπει να απαντήσουμε στον ανοιχτό πόλεμο που δεχόμαστε. Επίσης ειναι πασιφανές ότι η συγκεκριμένη επίθεση από τον κρατικό μηχανισμό δεν γίνεται σε ενα ευρύτερο κοινωνικό πεδίο
αλλά στοχεύει ξεκάθαρα στην εξάλειψη του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου σε όλο του το εύρος. Δεν τρέφουμε τις αυταπάτες ενος ολοκληρωτικού κράτους που εξαπολύει μια αδικαιολόγητη επίθεση στα «παιδιά» του. Κάθε πόλεμος έχει και διακυμάνσεις, σε κάποιες περιόδους κυριαρχεί εκεχειρία και σε κάποιες άλλες οι αντιμαχόμενες πλευρές χρησιμο-
ποιούν όλα τους τα μέσα, θεμιτά ή αθέμιτα. Αντίθετα, εμείς βλέπουμε τους εαυτούς μας σε έναν αέναο πόλεμο όπου με λύσσα επιλέγουμε την επαναστατική βίαιη αντιπαράθεση με της «στρατιές» του εχθρού. Λέγοντας όμως βίαιη σε καμία περίπτωση δεν εννοούμε την τυφλή ή με παρωπίδες υλική βία. Ορίζοντας για αποφυγή παρεξηγήσεων τον όρο βία ή επίθεση, εννοούμε την ευθεία αντιπαράθεση αντίληψης, λόγου, πράξης και γενικότερης κουλτούρας με την καθεστηκυία τάξη. Καθιστώντας έτσι οποιαδήποτε κίνηση απέναντι στο κράτος και τους θεσμούς του βίαιη χωρίς να εμπεριέχει απαραίτητα την υλική/σωματική καταστροφή.

Δεν χτίζουμε ελπίδες, γκρεμίζουμε αυταπάτες
Δεν θέλουμε μεσσίες, είμαστε οι σταυρωτές τους
Δεν καρπωνόμαστε υπεραξία, μπολιάζουμε με ανατρεπτικές προθέσεις