Άκρα.

Το χέρι δεν έχει σταματήσει εδώ και καιρό να χτυπά ρυθμικά το γραφείο. Το πόδι με τον ίδιο τρόπο ταλαιπωρεί το πάτωμα. Και τα δύο είναι σαν να έχουν αυτονομηθεί από το κορμί κι εκφράζουν τη δική τους διάθεση.

Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο από το να ξεραθώ στο κρεβάτι, στον καναπέ ή οπουδήποτε αλλού, κι όμως αυτά συνεχίζουν σαν ορκισμένοι ντράμερς να  σπάνε τα νεύρα τα δικά μου και του από κάτω.

Πρωί μεσημέρι βράδυ η ίδια δουλειά.  Ίσως πρέπει να το κοιτάξω, δεν ξέρω. Κι αν είναι κάτι σοβαρό; Και τί έγινε θα μου πεις… Αυτό είναι που με καίει; Όντως, δε γαμιέται.. Τουλάχιστον όμως, να μπορέσω να συμφιλιωθώ με τα άκραα μου ή τουλάχιστον να καταλάβω τί θέλουν – τί τα ενοχλεί.

——

Sudoku

Χθες ξενύχτησα λύνοντας Sudoku.. Βλέπεις με εξιτάρησε το σλόγκαν στο εξώφυλλο του περιοδικού : “Ακόνισε το μυλό σου και δοκίμασε τα όριά σου”. Ωραία, είπα, κι άρχισα να λύνω και να λύνω μανιωδώς.  Κάπου όμως μεταξύ αριθμών και υπολογισμών άρχισα να το χάνω,  και τελικά κατάφερα το αντίθετο από αυτό το οποίο το σλόγκαν με προέτρεπε να κάνω. Δοκίμασα το μυαλό μου και ακόνισα τα όριά μου! Και τα ακόνισα τόσο που όσο τα πλησίαζα μάτωνα. Κι όσο μάτωνα τα πλησίαζα.

Τελικά δεν κατάλαβα τί συνέβη… Είμαι διάνοια ή ηλίθιος; Ή μήπως και τα δύο; Μήπως΄ολοι μα όλοι είμαστε έτσι;

Πυράνχας.