Crimethinc. Ex Workers’ Collective – μετάφραση Θιασώτες της Δυσνομίας

Σε μορφή odt η μετάφραση:

Η ουκρανική επανάσταση και το μέλλον των κοινωνικών κινημάτων

Η ουκρανική επανάσταση και το μέλλον των κοινωνικών κινημάτων(1)

Έχουμε ακούσει τρομακτικές ιστορίες από την επανάσταση στην Ουκρανία: αναρχικοί που συμμετέχουν σε αντικυβερνητικές συγκρούσεις στο δρόμο πίσω από εθνικιστικά πανό, αναρχικά τσιτάτα και ιστορικά πρόσωπα που σφετερίζονται από τους φασίστες, μια δυστοπία στην οποία οικεία κινήματα και στρατηγικές επιστρέφουν με τους εχθρούς μας στο τιμόνι.
Αυτό το κείμενο είναι μια αδέξια πρώτη προσπάθεια να προσδιορίσουμε τα σημαντικά ερωτήματα προς συζήτηση για τους αναρχικούς στον υπόλοιπο κόσμο, στον απόηχο των γεγονότων στην Ουκρανία. Τα παρουσιάζουμε ταπεινά, αναγνωρίζοντας ότι οι πληροφορίες μας είναι περιορισμένες, ελπίζοντας ότι κάποιοι άλλοι θα διορθώσουν τα λάθη μας και θα βελτιώσουν την ανάλυση μας. Ήταν δύσκολο να διατηρήσουμε επαφή με συντρόφους που βρίσκονταν στην αιχμή των πραγμάτων. Σίγουρα είναι μάταιο, εν μέσω των τραγωδιών του εμφυλίου πολέμου, να στολίσουμε την συζήτηση με ελλιπείς ερωτήσεις.
Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία και την Βενεζουέλα φαίνεται πως είναι μια αντιδραστική αντεπίθεση εντός του χώρου των κοινωνικών κινημάτων. Μπορεί να είναι ένα σημάδι για τα χειρότερα που έρχονται – μπορούμε να φανταστούμε ένα μέλλον από αντίπαλους φασισμούς, όπου η δυνατότητα ενός αγώνα για αληθινή ελευθερία γίνεται εντελώς αόρατη.

Πρώτη Υπόθεση:Τα γεγονότα στην Ουκρανία πρέπει να κατανοηθούν ως κομμάτι της ίδιας παγκόσμιας τροχιάς των εξεγέρσεων όπως η Αραβική Άνοιξη, οι καταλήψεις πλατειών στην Ισπανία, το κίνημα Occupy(2), και ο ξεσηκωμός στο Γκεζί της Τουρκίας. Αυτό δεν είναι καλό νέο.
Σε καθένα από τα προηγούμενα παραδείγματα, αρχικά η αστυνομοκρατία προκάλεσε μια μονοθεματική διαμαρτυρία που εξαπλώθηκε σε μια γενικευμένη εξέγερση, μεταμορφώνοντας μια πλατεία στο κέντρο της πρωτεύουσας σε μια άγρια αμυνόμενη αστική αυτόνομη ζώνη. Αυτό φάνηκε πως προσφέρει ένα νέο πολιτικό μοντέλο, στο οποίο οι άνθρωποι ενώνονταν γύρω από τακτικές και όχι γύρω από κόμματα ή ιδεολογίες. (Που μας λέει πράγματι ότι το Occupy πήρε το όνομα του από μια τακτική, και όχι από ένα στόχο.) Όλες αυτές οι εξεγέρσεις θα μπορούσαν σε γενικές γραμμές να ερμηνευθούν ως αντιδράσεις προς τις συνέπειες του καπιταλισμού, μολονότι η αντί-λιτότητα αποδείχθηκε πολύ στενό πλαίσιο: η Τουρκία και η Βραζιλία είδαν διαμαρτυρίες για τα αποτελέσματα αναπτυσσόμενων οικονομιών, όχι σε ύφεση. Σε κάθε περίπτωση, η πλειοψηφία των συμμετεχόντων δεν χαρακτήρισαν αυτά τα κινήματα σαν αναρχικά ή αντικαπιταλιστικά, διαμορφώνοντας τα απλώς ως παράπονα προς συγκεκριμένες κυβερνήσεις και οικονομικές πολιτικές.
Όταν ξεκίνησαν να κυκλοφορούν φωτογραφίες από τις διαμαρτυρίες στο Κίεβο, δεν αποτέλεσε έκπληξη ότι πολλοί στον αγγλόφωνο κόσμο υπέθεσαν επιδοκιμαστικά ότι αυτά ήταν μέρος του ίδιου φαινομένου. Άλλη μια φορά ο κόσμος κριτίκαρε την κυβέρνηση, καταλαμβάνοντας μια κεντρική πλατεία, πολεμώντας την αστυνομία. Οι εκάστοτε απαιτήσεις και οι διοργανωτές φαίνονταν πάντα τυχαίοι, είτε ήταν το “Democracia Real YA”(3) είτε το Adbusters(4), η αναχώρηση ενός δικτάτορα ή η ακύρωση μιας φορολογικής αύξησης, εμείς θεωρούσαμε ότι το σημαντικό είναι ο ανταγωνισμός που διευκολύνουν αυτές οι αναταραχές ενάντια στον κρατικό έλεγχο.
Έπειτα διαβάσαμε με φρίκη ότι εθνικιστές και φασίστες ήταν στην πρώτη γραμμή των αντιπαραθέσεων και κυριάρχησαν σε διάφορα οργανωτικά κομμάτια. Αρκετοί αντέδρασαν αποποιούμενοι οποιαδήποτε σύνδεση, καταλήγοντας πως τα γεγονότα στην Ουκρανία ήταν απλώς μια απατηλή επανάσταση χρηματοδοτούμενη και ορχηστρωμένη από τα πάνω.
Αλλά και όλη η μυστική χειραγώγηση στον πλανήτη δεν θα αρκούσε για να παράξει εξεγέρσεις όταν δεν υπάρχει λαϊκή δυσαρέσκεια. Σύντροφοι στην Ουκρανία τόνισαν ότι η επανάσταση ήταν προϊόν ενός γνήσια λαϊκού κοινωνικού κινήματος και όχι μόνο ένα ακροδεξιό πραξικόπημα προωθημένο από τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Αναρχικοί στην Βενεζουέλα είχαν πει τα ίδια σχετικά με τις διαμαρτυρίες εκεί, από τις οποίες δεξιοί πολιτικοί άδραξαν την ευκαιρία να κινητοποιηθούν ενάντια στην σοσιαλιστική κυβέρνηση. Και στις δύο αυτές χώρες, αντιδραστικές δυνάμεις εκμεταλλεύονται την ίδια λαϊκή ζύμωση που οι αναρχικοί θεωρούσαν τόσο ελπιδοφόρα κάπου αλλού.
Στην πραγματικότητα, είχαν υπάρξει σημάδια αυτού του ενδεχομένου. Το 2011, ελληνικές σημαίες υποδήλωναν την παρουσία εθνικιστών στην Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα. Πάνοπλα μέλη της πολιτοφυλακής εμφανίστηκαν στο Occupy Phoenix στην Αριζόνα. Στην Ουκρανία, παγιδευμένα ανάμεσα στην Ρωσική αποικιοκρατία και “διαφθορά” από την μία πλευρά και τον νεοφιλελευθερισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την άλλη, τα εθνικιστικά κινήματα κάνουν περισσότερη αίσθηση σε πολλούς ανθρώπους από ένα κίνημα για την κατάργηση των εθνών.
Μερικά χρόνια πριν, ήταν δυνατό να ελπίζουμε πως οι επερχόμενες εξεγέρσεις θα ήταν εκ φύσεως γόνιμο έδαφος για την αναρχική αντίσταση. Τώρα είναι ξεκάθαρο ότι, παρόλο που οι αναρχικοί μπορούν να βρουν συγγένειες εντός τους, οι εθνικιστές μπορούν να επωφεληθούν από αυτές το ίδιο εύκολα. Αυτό μπορεί να είναι ένα εγγενές πρόβλημα των κινημάτων που διατηρούν τη συνοχή τους γύρω από τακτικές, και θέτει σοβαρά στρατηγικά ερωτήματα στους αναρχικούς. Θα είχαμε κάνει κάτι διαφορετικό το 2011 αν ξέραμε χοντρικά ότι αναπτύσσουμε ένα μοντέλο διαμαρτυρίας το οποίο οι φασίστες μπορούν να σφετεριστούν;
Αυτό που ήταν μια καθαρά συμβολική σύγκρουση στο χώρο του Occupy τώρα μετουσιώνεται σε πλήρης παραστρατιωτικός αστικός πόλεμος στην Ουκρανία. Παίρνοντας την πρώτη γραμμή μάχης ενάντια στις αρχές, οι εθνικιστές και οι φασίστες κέρδισαν νομιμοποίηση ως “προστάτες του λαού” που θα τον υπηρετούν για πολλά απ’ τα επερχόμενα χρόνια. Σίγουρα φασίστες σε όλο τον κόσμο παρακολουθούσαν, και θα ενθαρρύνονται να κάνουν το ίδιο όπου αλλού προκύψει η ευκαιρία. Οι φασίστες, επίσης, είναι συνδεδεμένοι σε ένα παγκόσμιο φαντασιακό. Εις βάρος μας, το αγνοούμε.
Όμως δεν είναι απλώς ένα ζήτημα φασιστών που ενθαρρύνουν άλλους φασίστες. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι ότι το λαϊκό φαντασιακό σχετικά με το τι σημαίνει να αντιστέκεσαι στρατιωτικοποιείται – ότι αυτοί που θέλουν να είναι “αποτελεσματικοί” θα συμπεράνουν ότι, όπως οι Ουκρανοί αντάρτες, πρέπει να συγκροτήσουν πολεμικές μονάδες εκατοντάδων ανθρώπων με αυστηρή ιεραρχική διοίκηση. Δεν είμαστε ενάντια στην ένοπλη αντιπαράθεση, προφανώς – όπως και έχουμε υποστηρίξει αλλού, είναι αναγκαίο για κάθε κοινωνικό κίνημα που στοχεύει στην ελευθερία να μπορεί να απωθήσει την αστυνομία, και αυτό έχει μια σπάνια ομορφιά στην πράξη. Αλλά διαφορετικές μορφές αντιπαράθεσης κωδικοποιούν διαφορετικές σχέσεις εξουσίας και μορφές κοινωνικής αλλαγής στο εσωτερικό τους. Το μοντέλο που είδαμε στο Κίεβο ανοίγει τον δρόμο στους φασίστες και σ’ άλλους αντιδραστικούς να αναδημιουργήσουν την κυρίαρχη τάξη μέσα από τα κινήματα αντίστασης – όχι μόνο επανατοποθετώντας τις θεσμικές ιεραρχίες και τους ρόλους των φύλων, αλλά επίσης περιορίζοντας την ουσία του αγώνα σε μια μάχη ένοπλων οργανώσεων αντί να εξαπλωθεί η ανατροπή σε κάθε πτυχή των κοινωνικών σχέσεων. Από την στιγμή που ο εθνικισμός προστέθηκε σε αυτή την εξίσωση, ο πόλεμος δεν είναι μακριά.
Το άλλο σημείο αιχμής είναι πως, αν τα φλεγόμενα οδοφράγματα στιγματίζονται ως “φασιστικά”, αυτοί που εναντιώνονται στον φασισμό θα αποφύγουν να τα ορθώσουν με το φόβο να μην παρερμηνευτούν. Μπορούμε να φανταστούμε αμφότερους φασίστες και πασιφιστές να επιθυμούν να προωθήσουν αυτή την παρερμηνεία. Εν τούτοις, δεν θα ήταν σοφό να παραχωρήσουμε τα οδοφράγματα στους φασίστες την στιγμή της κλιμάκωσης των αναταραχών.
Όλα αυτά χρησιμεύουν ώστε να μας υπενθυμίσουν πως δεν είμαστε σε πόλεμο με το κράτος στην τωρινή του ενσάρκωση, αλλά σε μια τριών πλευρών μάχη εναντίον αυτού και των εξουσιαστών αντιπάλων του. Η τωρινή κοινωνική τάξη πραγμάτων θα αναγεννιούνται επ’ αόριστον μέχρι μια μορφή αντίστασης να επαναφέρει την δυνατότητα ανατροπής των κυβερνήσεων χωρίς να τις αντικαταστήσει. Δεν είναι απλά ένας διαγωνισμός όπλων, είναι μια μάχη μεταξύ διαφορετικών μορφών σχέσεων. Δεν είναι απλά ένας αγώνας για φυσική επικράτηση, αλλά επίσης για τακτικές και αφηγήσεις- για την επικράτηση του ίδιου του αγώνα.
Δεύτερη Υπόθεση: Κι άλλες τέτοιες αναταραχές είναι στα σκαριά. Όποιος αναλάβει την πρωτοβουλία να διαμορφώσει το πως ξεκινούν θα καθορίσει το διακύβευμα πολύ μεγαλύτερων κοινωνικών αγώνων.
Το κίνημα στην Ουκρανία δεν είναι το μόνο που θα λάβει χώρα στην Ανατολική Ευρώπη. Είναι απλώς το πιο θεαματικό. Προηγήθηκαν δονήσεις στην Σλοβενία, στη Βουλγαρία και αλλού. Πιο πρόσφατα, η Βοσνία εξερράγη, αν και εκεί ευτυχώς οι περισσότεροι συμμετέχοντες αποκήρυξαν ρητά τον εθνικισμό. Ελλείψει παγκόσμιας επανάστασης, η κρίση που προκλήθηκε από τον καπιταλισμό θα συνεχίσει να προκαλεί κοινωνική αναταραχή μέχρι την ανάδυση κάποιου νέου μηχανισμού μαζικού ελέγχου ή κατευνασμού.
Σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο, οι κρατικές δομές αναγκάζονται να επιβάλλουν και να διαιωνίζουν αυτές τις κρίσεις, αλλά είναι όλο και περισσότερο αδύναμες να μετριάσουν τις επιπτώσεις τους. Αυτό καθιστά το κράτος ως ένα είδος καυτής πατάτας, κάθε κόμμα κρατά τα ηνία με δική του ευθύνη, όπως έδειξε η πτώση του Morsi στην Αίγυπτο. Από την άλλη, σε καιρούς κρίσης, οποιοσδήποτε είναι ικανός να δράσει αποτελεσματικά ενάντια στις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους θα κερδίσει αξιοπιστία προς το λαό. Έτσι η σημερινή εποχή είναι αναρχική ακόμα κι όταν εμπλέκονται οι φασίστες.
Στην περίπτωση της Ουκρανικής επανάστασης, αυτό σημαίνει ότι οι ακροδεξιοί του κόμματος Svoboda θα μπορούσαν να χάσουν την αξιοπιστία τους καθώς η νίκη τους ωθεί να γίνουν επιθετικά στρατεύματα της νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης, ενώ ο πιο ακραίος Δεξιός Τομέας θα μπορούσε να βγει μπροστά, δημιουργώντας ένα προηγούμενο στους δρόμους ανεξάρτητα από το τι θα ψηφίσουν οι Ουκρανοί στις επόμενες εκλογές.
Αν το κράτος είναι μια καυτή πατάτα, οι πιο σημαντικές διαμάχες εξαντλούνται μεταξύ ανταγωνιστών από τα υπάρχοντα κράτη, και όχι ανάμεσα σε αυτούς και το ίδιο το κράτος. Προσδιορίζοντας τους εαυτούς μας, μέσω λόγου ή πράξης, απλώς ως ανταγωνιστές δεν είναι αρκετά ξεκάθαρο καθώς δεν είμαστε οι μόνοι ανταγωνιστές των κυρίαρχων εξουσιών. Η εναντίωση μας σε κάθε ιεραρχία και κυριαρχία πρέπει να κοινοποιείται σε ότι λέμε και κάνουμε, αλλιώς ρισκάρουμε να διογκώσουμε μία αντιδραστική αντιπολίτευση. Επιδιώκοντας την όξυνση σαν αυτοσκοπό δεν θα μεταδοθούν αναγκαία και οι πολιτικές μας, ούτε θα ανοίξει ο δρόμος για την ελευθερία. Θα μπορούσε ακόμα και να εξοπλίσει τους εχθρούς μας να κάνουν το αντίθετο. Αλλά και η αποφυγή της όξυνσης θα έχει ακόμη χειρότερες συνέπειες.
Το γεγονός πως τέτοια κινήματα μπορούν να ιδιοποιηθούν από εθνικιστές δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραμήνουμε αδιάφοροι προς αυτά. Αυτή ήταν η αρχική αντίδραση αρκετών αναρχικών στις καταλήψεις πλατειών στην Ισπανία και στο Occupy στις ΗΠΑ, και θα μπορούσε να αποβεί καταστροφικό. Το να στέκεσαι στην άκρη την ώρα της λαϊκής αντιπαράθεσης με το κράτος, επιτρέπει στους αντιπάλους να πάρουν την πρωτοβουλία, να συνδεθούν με το ευρύ κοινό και να καθορίσουν το αποτέλεσμα. Όχι, θα πρέπει να είμαστε εκεί με ότι έχουμε – γιατί το διακύβευμα σε κάθε αγώνα δεν είναι ποτέ μόνο ένα θέμα, αλλά αντίθετα είναι το ίδιο το πνεύμα της εναντίωσης. Πρέπει να είμαστε στην πρώτη γραμμή αν θέλουμε να θέσουμε τους όρους της συμπλοκής και να καθορίσουμε την ιστορία. Για τους αναρχικούς, αυτό δεν σημαίνει την συγκρότηση παραστρατιωτικών οργανώσεων, αλλά να προσφέρουμε σημεία (στο χώρο, στην τακτική και το λόγο) γύρω από τα οποία μπορούν να συνδεθούν πολύ μεγαλύτερα κοινωνικά σώματα, με μια λογική που αμφισβητεί και το κράτος και τους εξουσιαστές αντιπάλους του.
Φοβόμαστε πως πολλοί από τους εν δυνάμει συντρόφους μας θα αντιδράσουν στα νέα της Ουκρανίας αποφεύγοντας τις μελλοντικές αντιπαραθέσεις – παίρνοντας αποτελεσματικά θέση δίπλα σε όσους συντηρούν το status quo και αφήνοντας το έδαφος του αγώνα στους εξουσιαστές. Απεναντίας, τα γεγονότα στο Κίεβο δείχνουν σε τι δρόμο οδηγεί αυτό.
Απ’ όσα μπορούμε να πούμε διαβάζοντας τις ανταποκρίσεις, αναρχικοί και άλλοι που απέφυγαν την εμπλοκή στις διαδηλώσεις, πιέστηκαν να αναμειχθούν αργότερα, όταν το στοίχημα μετατράπηκε πια σε δικτατορία ή επανάσταση. Στο σημείο όμως πλέον αυτό, τα μέτωπα κυριαρχούνταν από φασίστες, που επιτίθονταν σε αναρχικούς και φεμινιστές, όταν αυτοί επιχειρούσαν να οργανωθούν κάτω από τις σημαίες τους. Έτσι οι αναρχικοί έπρεπε να συμμετέχουν με όρους άλλων, και η συνεισφορά τους μπορεί να ισχυροποίησε ένα κίνημα που αποτελεί νέα πηγή ισχύος για τους φασίστες.
Φυσικά, διαφορετικές κρίσεις προσφέρουν διαφορετικές ευκαιρίες, και η Ουκρανία αποτέλεσε ένα πολύ κακό σενάριο εργασίας από το ξεκίνημά της: σχετικά μικρά αναρχικά και αντιφασιστικά κινήματα, οχυρώθηκαν σε εθνικιστικές παραδόσεις και οργανώσεις, και σε μια κατάσταση του να βρίσκονται διχασμένοι ανάμεσα στην εξουσιαστική Ρωσία και την νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμη κι αν ένα πανίσχυρο αμαρχικό κίνημα ικανό να αυτοαμύνεται είχε προετοιμαστεί ώστε να ξεπροβάλλει από την πρώτη ημέρα των διαδηλώσεων, τί θέση θα μπορούσα να έχουν οι αναρχικοί σχετικά με το εμπόριο με την Ε.Ε, χωρίς να παραβιάσουν οππορτουνιστικά τις αρχές τους ή να αποξενωθούν ανέξοδα από τους υπόλοιπους διαδηλωτές. (Για να είμαστε δίκαιοι, διαβάσαμε ότι ούτε κι ο Δεξιός Τομέας δεν υιοθετεί την ένταξη στην Ε.Ε.). Αν όχι κάτι άλλο, η κατάσταση αυτή αναστέλλει τη σημασία του να παίρνονται πρωτοβουλίες για “μεταδοτικές” απαντήσεις στις κρίσεις του σήμερα και με δικούς μας όρους όπου αυτό είναι δυνατό, πριν η ιστορία μας αρχίσει στις μπουνιές.
Δεν μεμφόμαστε τους ουκρανούς συντρόφους μας για την έκβαση της κατάστασης. Κάνουν το καλύτερο δυνατό και μάλιστα ενάντια σε μαι πολύ δύσκολη κατάσταση. Αντίθετα , έχουμε ανάγκη να κατανοήσουμε τί συνέβη στην Ουκρανία, έτσι ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι την επόμενη φορά που θα προκύψει μια κατάσταση σαν αυτή.
Τρίτη υπόθεση: Όσο μεγαλύτερο το διακύβευμα, τόσο πιο μπερδεμένη η μάχη
Αν αντιλαμβανόμαστε την Ουκρανική επανάσταση ως κομμάτι του ίδιου κύματος διαμαρτυρίας που ανέτρεψε αρκετές κυβερνήσεις στη Βόρειο Αφρική, γίνεται ξεκάθαρη η τρομακτική επίδρασή αυτού του φαινόμενου στην παγκόσμια πολιτική. Το να φτάσει η Ρωσία στα πρόθυρα του πολέμου με ένα έθνος 45 εκατομμυρίων, δεν είναι κάτι ασήμαντο. Μια πληθώρα καπιταλιστών και κρατικών λειτουργών πρέπει να αξιολογεί αυτά τα κινήματα διαμαρτυρίας ως ένα τρόπο συνέχισης/διεκπεραίωσης της πολιτικής με άλλα μέσα. Καθώς όλο και περισσότερες πηγές περνούν στα χέρια του αντιδραστικού κομματιού των συμμετεχόντων στους κοινωνικούς αγώνες, πιθανότατα θα αντικρύ-σουμε κι άλλες εξελίξεις σαν αυτές στην Ουκρανία και τη Βενεζουέλα.
Επιπλέον, οι ισχυρές κυβερνήσεις δεν θα παρακολουθούν απλά, βοηθώντας τους κοινούς ανθρώπους να γευτούν για λίγο την ανατροπή αυτών. Θα πιεστούν να παρέμβουν, όπως έκανε η Ρωσία στην Ουκρανία, ευελπιστώντας ότι ο πόλεμος μπορεί να σαμποτάρει την εξέγερση. Ο πόλεμος αποτελεί έναν τρόπο να καταπολεμούνται οι πιθανότητες να αλλάξει η κατάσταση. Είναι πάντως μια μπίζνα που φέρει ρίσκο – μπορεί να βοηθήσει τις κυβερνήσεις να σταθεροποιήσουν την ισχύ τους, η ιστορία όμως δείχνει ότι μπορεί επίσης να τις αποσταθεροποιήσει.
Με τον πόλεμο να διαφαίνεται, τα όρια του βίαιου εθνικισμού γίνονται προφανή. Η απλή μαχητικότητα στις διαδηλώσεις, δεν έχει καμία αξία απέναντι στο Ρωσικό στρατό˙ μόνο η μεταδοτική ανυπακοή θα μπορούσε να είναι χρήσιμη στο να ισορροπήσει τις πιθανότητες, όταν ένα κοινωνικό κίνημα αντιμάχεται μια υπερδύναμη. Αυτό είναι το ένα πράγμα που η αναρχική αντίθεση στο κράτος οφείλει να δικεδικήσει σήμερα: σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο, όλες οι εξεγέρσεις πρέπει οπωσδήποτε να διεθνοποιηθούν αλλιώς θα αφανιστούν.
Και όσο ο καπιταλισμός παράγει κρίσεις, τόσο θα ξεπηδούν εξεγέρσεις.
Στρατηγικές για το χειρότερο σενάριο
Από αυτή τη μεγάλη απόσταση, δώσαμε μάχη για να κατανοήσουμε τις διαφορετικές στρατηγικές που οι ουκρανοί αναρχικοί και αντιφασίστες χρησιμοποίησαν ώστε να βγάλουν τα καλύτερα από την κατάσταση αυτή, και τί σύμπεράσματα έβγαλαν σχετικά με την αποτελεσματικότητά τους. Θα ήμασταν ευγνώμονες αν ακούγαμε περισσότερα σχετικά με αυτό από τους ουκρανούς συντρόφους.
Διαβάσαμε για μερικούς υποτιθέμενους αναρχικούς και αντιφασίστες συμπεριλαμβανομένης της ομάδας Narodniy Nabat (στμ.η καμπάνα του λαού) και οπαδούς της ποδοσφαιρικής ομάδας Άρσεναλ Κιέβου, που προσπάθησαν να δράσουν παράλληλα με εθνικιστικές ομάδες, ελπίζοντας να τις επηρεάσουν ή τουλάχιστον να αποκτήσουν πρόσβαση στο ίδιο κοινό. Τέτοιες ευκαιριακές συμμαχίες μας φαίνονται ως ένα επικίνδυνο λάθος. Είναι πιθανότερο ο πιο αδύναμος σύμμαχος να απορροφήσει τη λογική του ισχυρότερου παρά τη δική του. Παρ’ όλο που έχουμε ακούσει αντιφατι- κές διαβεβαιώσεις σχετικά με το αν ομάδες όπως η “Αυτόνομη αντίσταση” είναι όντως εθνικιστές ή φασίστες με τον συμβατικό τρόπο, είναι αρκετά ξεκάθαρο από τις πολιτικές/θέσεις τους για τα φύλα ότι δεν είναι σύντροφοι.
Την ίδια ώρα, συμφωνούμε με έναν ουκρανό συνδικαλιστή ότι το να αποτελούμε ξεκάθαρα μέρος ενός τέτοιου σκηνικού μπορεί μόνο να δυναμώσει το κράτος, κι ότι το να δικαιολογούμε κάτι τέτοιο με αντιφασιστικό υπόβαθρο τη στιγμή που υπάχουν φασίστες και στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, δεν είναι πρόσφορο.
Διαβάσαμε κάποιους ουκρανούς συντρόφους να επιχειρηματολογούν υπέρ της ίδρυσης ενός διαφορετικού μετώπου μάχης έξω από το κατειλημένο Maidan. Αυτό ακούγεται λογικό ως μια μακροπρόθεσμη στρατηγική. Θεωρούμε όμως ότι το να ανοιχτεί άλλο ένα μέτωπο δε θα έπρεπε απλά να σημαίνει επιστροφή σε κάτι οικείο – τις μορφές διαμαρτυρίας και εργατικής οργάνωσης που αποδείχτηκαν όλο και λιγότερο αποτελεσματικές κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα. Αμφιβάλλουμε ότι η στρατηγική της οργάνωσης σε εργασιακούς χώρους μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική στην Ουκρανία από ότι ήταν σε άλλα μέρη στον κόσμο, από όταν θριάμβευσε η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Οι εξεγερμένοι εργάτες όλο και περισσότερο συναντούν ο ένας τον άλλο στο δρόμο και όχι στους εργασιακούς χώρους. Υποθετικά, οι euromaidan διαμαρτυρίες ήταν τόσο επιτυχημένες εν μέρει επειδή είναι σύγχρονες με τον τρόπο που ήταν το κίνημα Οccupy: αντί να ξεκινήσουν από τα όλο και περισσότερο ασταθή θεμέλια του εργασιακού χώρου (ή την περιθωριοποίηση της υποκουλτούρας), διεκδίκησαν το κέντρο της κοινωνίας τυπικά στο αστικό περιβάλλον, πρακτικά στην πολιτική διαμάχη. Οποιαδήποτε απόπειρα να ιδρυθεί ένα δεύτερο μέτωπο, θα έπρεπε να μελετήσει τί είναι αυτό που έκανε το Euromaidan σε πρώτη φάση ένα τόσο σημαντικό μέτωπο.
Τέλος, ακούσαμε φήμες σχετικά με αντιφασίστες που μπόρεσαν να κρατήσουν εκτός διαδηλώσεων τους φασίστες στο Κharkiv- αν οι αντιφασίστες στάθηκαν ικανοί να κρατήσουν τους φασίστες εκτός κινήματος μόνο στις περιοχές όπου το κίνημα ήταν πολύ μικρό για να απειλήσει την κυβέρνηση, αυτό δεν αποτελεί ιδιαίτερα καλό νέο. Περιμένουμε περισσότερες ενημερώσεις από το Kharkiv- θα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να ακούσουμε πώς οι αντιφασίστες αλληλεπιδρούν με τους φιλορώσους διαδηλωτές εκεί τώρα.

1 Το κείμενο αυτό είναι της αναρχικής ομάδας Crimethinc. Ex-Workers’ Collective, από τις ΗΠΑ, μεταφράστηκε από την ομάδα Θιασώτες της Δυσνομίας για την εκδήλωση/συζήτηση με τους Crimethinc στην κατάληψη Τερμίτα, στις 17/9/2014 στο Βόλο. Σε κάποια σημεία το νόημα αποδίδεται περιφραστικά, για να μην παραφραστεί το πρωτότυπο από μία κατά λέξη μετάφραση από τα αγγλικά. Στο διαδίκτυο μπορείτε να βρείτε τους Crimethinc στο www.crimethinc.com και τους Θιασώτες της Δυσνομίας στο www.diskordia.squat.gr. Είχε προηγηθεί μετάφραση από την ομάδα Ρεσάλτο, αλλά δυστυχώς δεν το γνωρίζαμε! Μπορείτε να βρείτε το Ρεσάλτο στο anarxiko-resalto.blogspot.gr/.
2 Όπου αναφέρεται το κίνημα Occupy, εννοείται το κίνημα καταλήψεων πλατειών κλπ στις ΗΠΑ, με επίκεντρο το Occupy Wall Street.
3Αληθινή Δημοκρατία Τώρα, κομμάτι των Αγανακτισμένων της Ισπανίας με αριστερή/ειρηνική προσέγγιση. Εμφανίστηκε και στους Έλληνες Αγανακτισμένους το 2011.
4 Δίκτυο ακτιβιστών και περιοδικό στην Αμερική.

Το πρωτότυπο θα το βρείτε εδώ:

http://crimethinc.com/texts/ux/ukraine.html

Και η μετάφραση του Ρεσάλτο:

http://anarxiko-resalto.blogspot.gr/2014/04/blog-post_8683.html