Ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι η κοινωνία όπου ζούμε είναι ταξικά διαστρωματωμένη; Υπάρχουν διακρίσεις και είναι βαθιές και θεσμοθετημένες, καθορίζοντας τους όρους διαβίωσης και πρόσβασης στα υλικά και πνευματικά αγαθά που ο καθένας επιθυμεί. Πλούσιοι-φτωχοί, εκμεταλλευτές-εκμεταλλευόμενοι, κυρίαρχοι-κυριαρχούμενοι, δυνατοί και αδύναμοι και πάει λέγοντας.
Πώς γεννιούνται οι διακρίσεις/ταυτότητες αυτές όμως, πώς εδραιώνονται και αναπαράγονται; Και πάνω απ’ όλα, πώς θα μπορέσουν να καταστραφούν αποτελεσματικά; Ποιά είναι αυτά τα μονοπάτια σκέψης, ανάλυσης και δράσης που θα μπορέσουν οριστικά να τις καταστήσουν παρελθόν;
Κύριος στόχος επομένως του κειμένου, είναι να καταστεί σαφές γιατί είμαστε μακριά από το πλέγμα των εργατίστικων αντιλήψεων, που εκφράζονται στα ανατρεπτικά κινήματα. Ποιοί είναι οι λόγοι που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το αναρχικό κίνημα πρέπει να αποτινάξει τα βαρίδια αυτά του…”ρεαλισμού”, που κάνουν κομμάτια του να ηχούν και να φέρονται εν μέρει, ως μια ριζοσπαστική εκδοχή κομματιών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Continue reading Εργατική τάξη – ένα φάντασμα που πλανάται ακόμα →

Η νεωτερικότητα και η μετάβαση στον καπιταλισμό μας έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές γιατί είναι η μήτρα της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας. Σ’ αυτήν διαβάζουμε την ιστορία της καπιταλιστικής διαδρομής (πρωταρχική συσσώρευση, εκβιομηχάνιση, κρίσεις, αναδιαρθρώσεις…), την επιβολή εθνικών ταυτοτήτων και την ανάδυση των επαναστατικών κινημάτων. Πέρα από αυτά όμως –μα παράλληλα και αλληλένδετα- υπήρξε και η μετάβαση από την επαρχιακή ζωή στην ζωή στις αχανείς μητροπόλεις.

Μιας και αυτές οι μητροπόλεις είναι το πεδίο όπου εκτυλίσσονται οι εμπειρίες μας, αποτελούν και σημαντικό μοτίβο για την έκφραση μας, κι εδώ θα ασχοληθούμε με το βίωμα του ανθρώπου ανάμεσα στο πλήθος. Continue reading Το πλήθος μέσα από τον Baudelaire →

Γεννηθήκαμε στη μαύρη μητρόπολη
μιας κοινωνίας που μας σέρβιρε μες
στη φρουτόκρεμα στρυχνίνη.
Αναπνεύσαμε τον εναέριο καρκίνο,
καταπίνοντας υποκρισία κι αυταπάτη
νιώθοντας στο πετσί μας την μοναξιά
του αστικού ψυχιατρείου
Χορέψαμε τις θλίψεις μας σε πεζόδρομους
θρήνου και αντίδρασης
κι οταν χρειάστηκε τρέξαμε
κι οταν χρειάστηκε βγάλαμε κραυγές
πιο δυνατές κι απ’τις σειρήνες Continue reading Τέσσερα →

Οι μέρες μας περνάνε, οι νύχτες μας δεν περνάνε.

Τρέχουμε προς τη διαφυγή μας, ενώ γύρω μας εξελίσσεται ένα κανονικό ανθρωποκυνηγητό. Πίσω μας μία ζωή προκαθορισμένη, χαραγμένη από τα χέρια των κυρίαρχων, με στόχο να εσωτερικεύσουμε την υποταγή ως αντικειμενική συνθήκη, να νομιμοποιήσουμε ηθικά συστήματα νόμων και κανόνων, να εξισώσουμε το άτομο με μία στατιστική λογική αριθμών. Μπροστά μας ο κόσμος των «ουτοπικών» μας φαντασιώσεων που κατακτιέται μόνο με βία. Μία ζωή, μία πιθανότητα και αποφασιστικές επιλογές.

Κοίτα το κενό ανάμεσα στα σύννεφα και πήδα, γιατί ποτέ η πτώση δεν υπήρξε πιο σίγουρη επιλογή. Continue reading Κείμενο των 4 αναρχικών συλληφθέντων για την διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης →

το Αιγαίο είναι μία υγειονομική βόμβα
οροθετικές πόρνες
παιδιά με τυμπανισμό
μουσουλμάνοι φυματικοί
ροφοί με ουλίτιδα (ή στα κάρβουνα

στο νησί “φιλοξενία παράνομων μεταναστών” ο δήμαρχος είναι επιχειρηματίας, ο παπάς είναι επιχειρηματίας, ο μπάτσος είναι επιχειρηματίας, ο χρυσαυγίτης είναι επιχειρηματίας, ο επιχειρηματίας είναι επιχειρηματίας, ο ροφός είναι επιχειρηματίας (όλοι ολίγον τι φασίστες επιχειρηματίες

Continue reading Αιγαίο ή η κωλοτρυπίδα του θανάτου (Αναδημοσίευση από το περιοδικό Τεφλόν τ.8) →

Αφίσα αλληλεγγύης για τους 4 αναρχικους συλληφθέντες για ληστεια στο Βελβεντό Κοζάνης.Η αφίσα θα κολληθεί στολίζοντας τους άχαρους τοίχους της πόλης του Βόλου ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στους 4 αναρχικούς συντρόφους.

η βαρύτητα των πραγμάτων αλλάζει πλεύση,

αλλάζει διάσταση

διαρκώς

σε έναν ανίκητο πόλεμο

σε τρεις χιλιάδες μάχες με

συστήματα ασθενικά

και στρατιώτες που απ’τα κρεβάτια

απηύθυναν χαιρετισμούς-πυρίτιδα Continue reading Το δίλημμα του χρόνου →

Μία μία, οι δημοκρατικές αυtαπάτες γκρεμίζονται. Τα προσωπεία “κοινωνικής ευαισθησίας” και “πρόνοιας” που φορούσε η κυριαρχία, όχι απλά πέφτουν αλλά είναι η ίδια που τα πετάει στο καλάθι των αχρήστων. Πλέον μόνο η εθελούσια λοβοτομή μπορεί να κάνει κάποιον να μην κατανοεί ότι αυτό που βιώνουμε είναι μια ολομέτωπη επίθεση.
Μια επίθεση που στοχεύει κάθε επίπεδο της ατομικής και κοινωνικής ζωής. Από τα πολιτισμικά σκουπίδια που μας ταϊζουν απλόχερα ως τη διασπορά φόβου και τη διαμόρφωση γνώμης. Από την καταστροφή της φύσης και την αλλοτρίωση των σχέσεών μας ως την απονοηματοδότηση των αισθημάτων και την κλοπή του χώρου και του χρόνου μας. Από τις κάμερες που καταγράφουν τις κινήσεις μας, ως τους ένστολους δολοφόνους (κι ενίοτε πρεζέμπορους) που χτυπούν τις διαδηλώσεις. Από το κυνήγι εργασιακών, κοινωνικών ή άλλων αγώνων, ως το συνεχώς αυξανόμενο άγχος όχι απλά για τη ζωή αλλά για την ίδια την επιβίωση.
Μια επίθεση που μέσα από την επίδειξη δύναμης και πυγμής, αποδεικνύει το αντίθετο: Την ανησυχία τους ότι μπορεί τα πράγματα να ξεφύγουν από τον έλεγχό τους… Φοβούνται γιατί οι δικές τους εξουσιαστικές αξίες και δομές είναι που κινδυνεύουν να καταρρέυσουν εκκωφαντικά. Οι δικές τους καλογυαλισμένες αυταπάτες γίνονται κομμάτια μπροστά στα ξεθωριασμένα τους είδωλα.

Continue reading Η Κυριαρχία επιτίθεται →

Εδώ και αρκετό, υπό το πρίσμα της κοινωνικής στροφής (ή ανοίγματος) των αντιεξουσιαστών, έχουν ξεσπάσει συζητήσεις επί συζητήσεων σχετικά με την ιδεολογική περιχαράκωση, τις ελιτίστικες νοοτροπίες… Το πρόβλημα που εντοπίζουμε είναι ότι στο όνομα αυτής της απεύθυνσης αρκετές φορές ο λαϊκισμός βαφτίζεται διαλλακτικότητα και κάθε τι
επαναστατικό ελιτισμός.
Αρχικά, τοποθετώντας τον εαυτό μας ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο αλλά και τις σχέσεις εξουσίας που διέπουν το κοινωνικό σύνολο (ρατσισμό, σεξισμό, κανονικότητα κτλ.) αναγνωρίζουμε πως είμαστε μια αισχρή μειοψηφία. Δεν είμαστε όμως ούτε η πεφωτισμένη μειοψηφία, ούτε οι γαμάτοι της πόλης που πρέπει να διδάξουν τους υπόλοιπους. Η σημαντική διαφορά με τις όποιες πρωτοπορίες είναι ότι αυτές θέτουν τον εαυτό τους ως τέτοιο, ψάχνουν ακολουθητές και αυτόματα αναπαράγουν την ιεραρχία. Τέτοιες πρωτοπορίες συναντάμε συχνά στην επαναστατική ιστορία, και με κάθε ευκαιρία τις πολεμάμε. Η πιο κλασσική είναι η κομματική πρωτοπορία και ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός του Λένιν, μια
αυτόκλητη κλειστή γκρούπα που θα σώσει την εργατική τάξη, εν ονόματι της αλλά με την ίδια σε ρόλο θεατή (άντε στην καλύτερη σε ρόλο υπαλλήλου). Μία πιο μιλιταριστική εκδοχή είναι η ένοπλη πρωτοπορία, το ένοπλο κόμμα με πιο αιρετικές λενινιστικές αναφορές (π.χ. 17 Νοέμβρη). Με άλλα λόγια, όταν πράττεις στο όνομα ενός συνόλου (εργατική τάξη,
λαός) χωρίς να συμμετέχει το σύνολο παίρνεις τον ρόλο του μεσσία. Continue reading Προβοκάροντας τα δίκια του Λαού →