Το βίντεο έχει δημιουργηθεί από τους Αναρχικούς Ηρακλείου Κρήτης

Λαός, το αριστερό αντίβαρο…

Έχουμε ήδη αναφερθεί αρκετά σε αυτό που ονομάζουμε ελληνικό ρατσιστικό βούρκο, ή αλλιώς μικρομεσαίοι, νοικοκυραίοι κλπ. Τον κυρίως εθνικό κορμό δηλαδή, που μιλά στο όνομα της πατρίδας (κρατώντας στον πυρήνα της αντίληψης του λίγο από αίμα, ένδοξους προγόνους κλπ). Αυτό έρχεται να συμπληρώσει η αριστερή πτέρυγα του πατριωτισμού. Σε μια προσπάθεια να εξορθολογικοποιήσει την αντίληψη περί πατρίδας, η Αριστερά βάζει στο επίκεντρο τον Λαό. Είτε συνειδητά πατριωτικά (με το σχήμα πατρίδα=λαός), είτε αποφεύγοντας να αναφερθεί σε σημαίες, ο Λαός της αριστεράς και η Πατρίδα της δεξιάς είναι για μας σιαμαίες αυταπάτες. Ο αριστερός πατριωτισμός, πέρα από την λαϊκιστική λειτουργικότητα του, έχει τις θεωρητικές ρίζες του στην ιδεολογία του αντι-ιμπεριαλισμού, στην οποία αφιερώνουμε τις παρακάτω παραγράφους.

Κάποτε στη Ρωσία… Continue reading Λαός, το αριστερό αντίβαρο →

Τώρα που το ελληνικό όνειρο έγινε εφιάλτης και η ραχοκοκαλιά της εθνικής οικονομίας τσακίζεται για τα καλά καθώς κατρακυλάει στον γκρεμό, μπορούμε να πούμε πως οι μάσκες έπεσαν. Αντιλήψεις, νοοτροπίες ακόμα και ιδεολογήματα που βρίθουν ρατσισμό και λογικές ολοκληρωτισμού, αναδύθηκαν μέσα στη γενικότερη θολή σκέψη που επικρατεί σε σύσσωμα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Η εθνική επιβίωση και ο κορμός της ένιωσαν πως απειλούνται. Η ελληνική πολιτεία μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα άφησε πίσω τις όποιες ιδεολογικές και πολιτικές της καταβολές. Πλέον η πιο ισχυρή ταυτότητα είναι αυτή της εθνικότητας και ο Κόσμος μόνο η πατρίδα. Ο πατριωτισμός και η εθνολαγνεία είναι φαινόμενα τα οποία περιφερόντουσαν πάντα στις αντιλήψεις του πληθυσμού. Η ειδοποιός διαφορά είναι πως τώρα απέκτησαν συγκροτημένη υπόσταση και οτιδήποτε δεν περικλείεται στο μενού τους αποτελεί ξένο σώμα. Σώμα που πρέπει να εξοντωθεί. Continue reading Η αυτοπραγμάτωση του εθνικού κορμού →

Το συγκεκριμένο κείμενο έχει ως αντικείμενο μελέτης την ιστορία του φαινομένου του έθνους και την πραγμάτωσή του στο ιστορικό προσκήνιο. Επίσης, γίνεται μια προσπάθεια ανάλυσης των σκοπών του και των προεκτάσεών του στην κοινωνική διοίκηση, οι οποίοι ιστορικά είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την ανάπτυξη του εθνικισμού και την εμφάνιση-παγίωση της αστικής τάξης. Έπειτα, καθώς η έννοια του έθνους χωρίς έναν πληθυσμό που το αισθάνεται και το στηρίζει δεν μπορεί να έχει υπόσταση, γίνεται μνεία στην εθνική ταυτότητα και τους μηχανισμούς αναπαραγωγής της.

Για έναν ορισμό του έθνους…

Ο παραδοσιακός ορισμός για το έθνος, που εμφανίζεται πρώιμα στον Ηρόδοτο και φτάνει μέχρι σήμερα παραλλαγμένος, είναι αυτός που ορίζει ως έθνος ένα σύνολο ατόμων με κοινή καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία, ιστορία, ήθη κι έθιμα και διάφορα άλλα χαρακτηριστικά (εξαρτάται στο ποιος το ορίζει και σε τι στοχεύει ώστε να προσθέσει/παραλείψει επιμέρους στοιχεία). Πάνω σε αυτόν τον ορισμό βασίζουν κατά κύριο λόγο οι εθνικιστές τις ρητορείες τους, προσθέτοντας λίγο συνωμοσιολογία και μια πρέζα μεταφυσικής. Μία διαφορετική προσέγγιση επιχειρήθηκε από την γαλλική φιλελεύθερη φιλοσοφία, σύμφωνα με την οποία έθνος είναι το σύνολο των πολιτών ενός κράτους, ρίχνοντας το βάρος στην υπηκοότητα και τα αστικά δικαιώματα. Continue reading Για έναν ορισμό του έθνους… →

Ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι η κοινωνία όπου ζούμε είναι ταξικά διαστρωματωμένη; Υπάρχουν διακρίσεις και είναι βαθιές και θεσμοθετημένες, καθορίζοντας τους όρους διαβίωσης και πρόσβασης στα υλικά και πνευματικά αγαθά που ο καθένας επιθυμεί. Πλούσιοι-φτωχοί, εκμεταλλευτές-εκμεταλλευόμενοι, κυρίαρχοι-κυριαρχούμενοι, δυνατοί και αδύναμοι και πάει λέγοντας.
Πώς γεννιούνται οι διακρίσεις/ταυτότητες αυτές όμως, πώς εδραιώνονται και αναπαράγονται; Και πάνω απ’ όλα, πώς θα μπορέσουν να καταστραφούν αποτελεσματικά; Ποιά είναι αυτά τα μονοπάτια σκέψης, ανάλυσης και δράσης που θα μπορέσουν οριστικά να τις καταστήσουν παρελθόν;
Κύριος στόχος επομένως του κειμένου, είναι να καταστεί σαφές γιατί είμαστε μακριά από το πλέγμα των εργατίστικων αντιλήψεων, που εκφράζονται στα ανατρεπτικά κινήματα. Ποιοί είναι οι λόγοι που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το αναρχικό κίνημα πρέπει να αποτινάξει τα βαρίδια αυτά του…”ρεαλισμού”, που κάνουν κομμάτια του να ηχούν και να φέρονται εν μέρει, ως μια ριζοσπαστική εκδοχή κομματιών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Continue reading Εργατική τάξη – ένα φάντασμα που πλανάται ακόμα →

Οι μέρες μας περνάνε, οι νύχτες μας δεν περνάνε.

Τρέχουμε προς τη διαφυγή μας, ενώ γύρω μας εξελίσσεται ένα κανονικό ανθρωποκυνηγητό. Πίσω μας μία ζωή προκαθορισμένη, χαραγμένη από τα χέρια των κυρίαρχων, με στόχο να εσωτερικεύσουμε την υποταγή ως αντικειμενική συνθήκη, να νομιμοποιήσουμε ηθικά συστήματα νόμων και κανόνων, να εξισώσουμε το άτομο με μία στατιστική λογική αριθμών. Μπροστά μας ο κόσμος των «ουτοπικών» μας φαντασιώσεων που κατακτιέται μόνο με βία. Μία ζωή, μία πιθανότητα και αποφασιστικές επιλογές.

Κοίτα το κενό ανάμεσα στα σύννεφα και πήδα, γιατί ποτέ η πτώση δεν υπήρξε πιο σίγουρη επιλογή. Continue reading Κείμενο των 4 αναρχικών συλληφθέντων για την διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης →

Μία μία, οι δημοκρατικές αυtαπάτες γκρεμίζονται. Τα προσωπεία “κοινωνικής ευαισθησίας” και “πρόνοιας” που φορούσε η κυριαρχία, όχι απλά πέφτουν αλλά είναι η ίδια που τα πετάει στο καλάθι των αχρήστων. Πλέον μόνο η εθελούσια λοβοτομή μπορεί να κάνει κάποιον να μην κατανοεί ότι αυτό που βιώνουμε είναι μια ολομέτωπη επίθεση.
Μια επίθεση που στοχεύει κάθε επίπεδο της ατομικής και κοινωνικής ζωής. Από τα πολιτισμικά σκουπίδια που μας ταϊζουν απλόχερα ως τη διασπορά φόβου και τη διαμόρφωση γνώμης. Από την καταστροφή της φύσης και την αλλοτρίωση των σχέσεών μας ως την απονοηματοδότηση των αισθημάτων και την κλοπή του χώρου και του χρόνου μας. Από τις κάμερες που καταγράφουν τις κινήσεις μας, ως τους ένστολους δολοφόνους (κι ενίοτε πρεζέμπορους) που χτυπούν τις διαδηλώσεις. Από το κυνήγι εργασιακών, κοινωνικών ή άλλων αγώνων, ως το συνεχώς αυξανόμενο άγχος όχι απλά για τη ζωή αλλά για την ίδια την επιβίωση.
Μια επίθεση που μέσα από την επίδειξη δύναμης και πυγμής, αποδεικνύει το αντίθετο: Την ανησυχία τους ότι μπορεί τα πράγματα να ξεφύγουν από τον έλεγχό τους… Φοβούνται γιατί οι δικές τους εξουσιαστικές αξίες και δομές είναι που κινδυνεύουν να καταρρέυσουν εκκωφαντικά. Οι δικές τους καλογυαλισμένες αυταπάτες γίνονται κομμάτια μπροστά στα ξεθωριασμένα τους είδωλα.

Continue reading Η Κυριαρχία επιτίθεται →

Εδώ και αρκετό, υπό το πρίσμα της κοινωνικής στροφής (ή ανοίγματος) των αντιεξουσιαστών, έχουν ξεσπάσει συζητήσεις επί συζητήσεων σχετικά με την ιδεολογική περιχαράκωση, τις ελιτίστικες νοοτροπίες… Το πρόβλημα που εντοπίζουμε είναι ότι στο όνομα αυτής της απεύθυνσης αρκετές φορές ο λαϊκισμός βαφτίζεται διαλλακτικότητα και κάθε τι
επαναστατικό ελιτισμός.
Αρχικά, τοποθετώντας τον εαυτό μας ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο αλλά και τις σχέσεις εξουσίας που διέπουν το κοινωνικό σύνολο (ρατσισμό, σεξισμό, κανονικότητα κτλ.) αναγνωρίζουμε πως είμαστε μια αισχρή μειοψηφία. Δεν είμαστε όμως ούτε η πεφωτισμένη μειοψηφία, ούτε οι γαμάτοι της πόλης που πρέπει να διδάξουν τους υπόλοιπους. Η σημαντική διαφορά με τις όποιες πρωτοπορίες είναι ότι αυτές θέτουν τον εαυτό τους ως τέτοιο, ψάχνουν ακολουθητές και αυτόματα αναπαράγουν την ιεραρχία. Τέτοιες πρωτοπορίες συναντάμε συχνά στην επαναστατική ιστορία, και με κάθε ευκαιρία τις πολεμάμε. Η πιο κλασσική είναι η κομματική πρωτοπορία και ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός του Λένιν, μια
αυτόκλητη κλειστή γκρούπα που θα σώσει την εργατική τάξη, εν ονόματι της αλλά με την ίδια σε ρόλο θεατή (άντε στην καλύτερη σε ρόλο υπαλλήλου). Μία πιο μιλιταριστική εκδοχή είναι η ένοπλη πρωτοπορία, το ένοπλο κόμμα με πιο αιρετικές λενινιστικές αναφορές (π.χ. 17 Νοέμβρη). Με άλλα λόγια, όταν πράττεις στο όνομα ενός συνόλου (εργατική τάξη,
λαός) χωρίς να συμμετέχει το σύνολο παίρνεις τον ρόλο του μεσσία. Continue reading Προβοκάροντας τα δίκια του Λαού →

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ .

 Η αλληλεγγύη, το να είναι δηλαδή ο ένας πραγματικά κοντά στον άλλο, δεν έχει για εμάς καμία σχέση με τη χριστιανική ηθική της φιλανθρωπίας και της λύπησης. Για την ακρίβεια, είναι αντίθετη στην φιλανθρωπία και τον οίκτο, που αυτόματα φέρνουν τον “φιλάνθρωπο” σε μια θέση ανωτερότητας, αναπαράγοντας απλά μια συνθήκη αποξένωσης και ανάθεσης.

Δεν αποτελεί εργολαβία κανενός ατόμου ή κοινωνικού/πολιτικού χώρου, ούτε έχει να κάνει με ειδήμονες και πολιτικάντικα παιχνίδια ή και σχεδιασμούς. Ούτε και έχει σχέση με τα κούφια λόγια ή τις υποκριτικές πράξεις καιροσκόπων πολιτικών και των υπερασπιστών τους. Continue reading Για την Αλληλεγγύη →